Re: ความลับแตก สหรัฐจอมแหลอ้างพลเรือนโดนระเบิดตายในอัฟกัน ที่แท้เป็นพวก CIA

[hacksecret]

HISTORICAL BACKGROUND OF UNKNOWN SOLDIERS

เขียนโดย แปลโดย พลเอก ธีระวัฒน์ ปัทมานนท์

If the Kingdom of Siam endures We will be likely to survive If the Kingdom collapses – how are we going to live We are likely to be annihilated – to the last of Thai Nation แปลโดย พล.อ.ธีระวัฒน์ ปัทมานนท์ At the end of the War in Southeast Asia in 2488 B.E., situation in Indochina adjacent to Thailand progressively flared up. This is particularly true in Laos where King Srisawangwong and majority of the Laotian Royal Family cooperated with the French by declaring the City of Luangprabang be annexed to France. This move was opposed by the Crown Prince Maha Uparaja of the Kingdom of Laos. He in turn set up the state of the northern and southern empire independent from the French. At the same time he proclaimed himself to be the prime minister together with Prince Supanuwong, Prince Phuminorsawan and several other high-ranking officials as cabinet members. Not accepting the splinter movement of Prince Maha Uparaja, the French, with assistance of Prince Boonumm Na Jampasak’s underground partisans, seized Vientiane and Luangprabang by force. On April 23, 2488 B.E., the French restored sovereignty back to King Srisawangwong and relieved Prince Maha Uparaja from all of his appointments. This action resulted making Prince Maha Uparaja the leader of the exile government and escape the prosecution to Thailand. The exile government then installed Phaya Kamtao as the prime minister. The armed forces were under the command of Prince Supanuwong, Prince Suwanaphuma and Prince Somsanit. On the political side, not long after the reinstatement of King Sawangwong, The French established the new government with Prince Boonumm Na Jampasak as the prime minister. Lao remained a kingdom under the French colonial federation. This turn of event caused a wide-spread discontent. Prince Supanuwong, the group of Lao Issara, and several hill tribes in Pongsalee and Samnua Districts banded together to form the Prated Lao Movement. This Movement was joined by the Viet Minh in the struggle against the French. While the Laotian was busy with establishment of the government, movement in Vietnam to oppose the French progressively turned violent. Viet Minh or League for the Independence of Vietnam, with Ho Chi Minh as its leaderand external support, was determined to expel the French from Indochina. The final objective was to restore an independent Vietnam by unifying the North and the South together. Turning to Cambodia. While increasingly leaning toward the Communist China, the government of Cambodia was openly hostile to Thailand and the United States. Logistical support to the North Vietnamese Army (NVA) was allowed to pass through Lao and Cambodia, along the HO Chin Minh trails, to the battle grounds in South Vietnam. In addition, Cambodia ignored the presence of Viet Cong (VC) sanctuaries inside its territories used as safe heaven to raid into South Vietnam. There were possibly two reasons for such decision of Cambodia to render support to the Communist army – to minimize the danger from the VC which at that time showed strong tendency for victory in both Lao and South Vietnam. The second reason could stemmed from the misunderstanding that Thailand was interfering with its internal affairs by encouraging Mr. Shan Ngoc Thanh and Mr. Sum Waree to overthrow the Sihanou Government. The Cambodian Government also accused Thailand of propping up and supporting the Free Khmer Army which was allegedly trying to bring down the Throne. Internal conflicts in Indochina created strong distrust between Thailand and neighboring countries. The Government of Thailand at the time revoked the anti-communist royal decree in exchange with the membership of the United Nations. But such action only benefited the Communist Party of Thailand (CPT). The CPT was able to expand its activities rapidly. The second Party Congress was held on December 1, 2494 B.E. The CPT’s effort to pursue changes through peaceful means was declared abandoned during this Party Congress. Armed struggle was adopted to destabilize economy of the country. Armed insurgency became more frequent with the aims to destroy morale and motivation of the populace. Facing with the dilemma, the Thai Government had no choice but reintroduce the anti-communist law on November 10, 2495 B.E. This Law stipulated 2-prong policy as follow: To oppose and to suppress the communist ourselves by organizing and training independent units. Larger formation combined force was to be organized as necessary but must possessed the capacity to operate independently. Anti-guerilla warfare was to be emphasized. To fight jointly with the United Nations. Combined forces of larger formation were to be organized and trained ready to deploy as necessity and opportunity dictated. In order to ready the Armed Forces for the threat of communist expansion, the Royal Thai Army (RTA) was also reorganized. For example, some combat armed personnel were assigned into cavalry brigades and anti-aircraft artillery brigades. Infantry units were reorganized into regimental combat teams. Several infantry and cavalry battalions were formed as part of force expansion program. During this period, the Untied States assisted Thailand with new equipment and weapon systems. As the result, the Royal Thai Armed Forces was able to widely transform into the more modern fighting forces. U.S.-made weapons and equipment were introduced to replace old and obsolete ones. Modernization of the Armed Forces did not only confine to combat elements, but military education systems were also upgraded in order to suit the new weapons being commissioned during this period. Beginning in 2491 B.E., new curriculums, patterned after those of the United States Military Academy (West Point), were introduced in the Chulachomklao Royal Military Academy (CRMA). While the smoke of war covered neighboring countries, Thailand prepared itself for the defense of the nation. The French was defeated by Ho Chin Minh’s army when Dien Bien Phu was successfully attacked and seized by the communist side. In Laos, combined forces from Pathed Lao Movement and Viet Minh were able to take over all major towns and cities of Vientiane, Sawanaket, Salawin, and Pakse. Communist expansion in Indochina clearly and increasingly affected Thailand’s security. Laos was of particular concern. The country was fragmented into 3 groups – Prince Suwannaphuma faction who claimed to be neutral, the right-leaning faction of Tao Kumphui Chananikorn, and the communist faction of Prince Supanuwong. Thailand had no choice but to ready the country for the defense of the Laotian borders. Meanwhile, the United States began to play mediation role by inviting the 3 factions to sign a peace accord in Geneva. A coalition government was set up with Prince Suwannaphuma as the prime minister. This effort however did not settle the situation in Laos. Pathed Lao movement changed its name to Lao Patriotic Front in order to comply with the existing laws and began to play political roles. This action was opposed by the right-leaning politicians. Military element began to put pressure on Prince Suwannaphuma to resign from premiership. General election was held in 2501 B.E. in which the right–leaning faction won the absolute majority. Prince Somsanit was going to be appointed as the next prime minister. But before the new government took office, a coup d'état, led by Captain Konglae Weerasan, was staged and Prince Suwannaphuma was brought back and prime minister. This turn of event too did not last long General Phumee Norsawan and Prince Boonumm led forces to seize Vientiane. Prince Suwannaphuma had to escape and went into exile in Cambodia. Konglae withdrew to the north and banded with Prated Lao Movement to continue to struggle with Prince Boonumm’s government. As it turned out, this particular chapter of Laotian history was that of internal civil war between communist supported Prince suwannaphuma on one side and Prince Boonumm, supported by the free world, on the other side. This conflict finally led to another Geneva Convention in May 2505 B.E. Fourteen nations, including Thailand and Indochinese countries, were invited to participate. This Convention resulted in setting up of yet another neutral-coalition government consisting of 3 sides. On the right side was Prince Boonumm supported by the national army. In the center was Prince Suwannaphuma supported by General Konglae’s force in Tung Haihin. Finally, on the left side was Prince Supanuwong supported by force of Prated Lao Movement in Pongsalee and Sumnua. All these efforts were very much futile as fighting and division continued which led to more coup d'état. Military situation in Laos during 2504 B.E. – 2505 B.E. adversely affected Thailand’s security. The RTA was compelled to follow the situation in Laos closely. Accurate intelligence was needed in order to prepare for defense contingencies. For this reason, the RTA deployed personnel along the Laotian border. At the same time, preparations were made for prompt and appropriate actions in case border intrusion. Any Laotian faction force that violated Thailand’s border sovereignty was disarmed immediately. As situation in Laos worsened, the Laotian Government decided to ask for assistance from Thailand. Field Marshal Sarit Thanaraj, political leaders, and military leaders all agreed that threat to the nation would be more imminent if nothing was done. In 2504 B.E., Thailand began to send expeditionary force to Laos to carry out guerilla warfare. Another objective was to halt the communist threat before it reached Thailand’s border. TASK FORCE 333 (HQ 333) PROJECT AND TURNS OF EVENT IN LAOS Task Force 333 (TF 333) or HQ 333 came into existence in 2504 B.E., the same year as the establishment of RTA’s Tactical Operations Center (RTA TOC). TF 333 was organized to be under operational control RTA TOC’s Project 309. The base command was located on Makkang Road, Muang District, Udorn Province. Its mission was concerned with security situation in Laos and the communist threat in that country. In addition, there was a strong belief in Domino Theory in Thailand at the time. It was widely afraid that once Laos fell to the communist take over, Thailand would be next. TF 333 organized and sent forces to operate in the third country from the beginning of its existence. Personnel were recruited from the Army, Navy, and the Air Force as well as police and volunteers. Later, TF 333 was changed to Combined Task Force 333 (CTF 333). It had been organized into both large and small formations according to missions. Political intelligence units and teams were assigned to close in and help facilitate Laotian’s high ranking officials. In addition, there were teams of general intelligence, political, and surveillance of Ho chin Minh trials and remote areas. Operational units consisted of communication, SR (artillery) and air operations (fire fly). Combat elements were rangers, forward air-ground units. There were also foreign units such as SKY, close air support units, Air America. Aerial support came for B-52 and Phantom based in Sattaheap and Udorn Thani. Many of these and other supporting units were funded by the Central Intelligence Agency (CIA). CTF 333 sought intelligence and trained Laotians in special operation and para-military to counter the communists. Battlefield in Laos was an important part of Indochinese theater. Despite this part of the region was hardly mentioned during the conflict, events did occurred in which the world could not denied. Actions taken by CTF 333 were the combined operations of Laos, Thailand and United States. Laotian participation was under the direction of Prince Suwannaphuma who was then the prime minister and General Auen who at the time was the supreme commander. On the U.S. side, the CIA carried out covert operations. Fighting in Laos was largely unconventional and classified top secret. Those who soldiered in Laos did so without revealing the nature of his or her operations to anyone. In fact, each participant of this secret war knew only his or her own responsibility. He or she must be ready to face dangers and to complete mission best way possible. Facing with battlefield isolation and deletion of names from official roster, Thai soldiers in Laos had to endure all sort of difficulties. Those in leader position must learn to integrate military operations with political works. Every effort had to be kept secret. Operating budget and compensation for personnel were under the responsibility of the U.S. Government. Situation change in Laos occurred at any time. Despite the agreement for the Kingdom to stay neutral - governed by the 3 factions, Prated Lao Movement did not cooperate with the others. This led to serious rifts and armed conflicts. The effort to placate the disagreement among them by staging the conference in Tung Haihin in April 2506 B.E. failed miserably. On April 19, 2507 B.E., General Kupasid Apai led yet another coup d'état and seized Vientiane. However, venues for the Thai Military were not all blocked. The military take over by General Kupasid was not recognized by both the free world and the communist sides. This had forced General Kupasid and his ally to invite Prince Suwannaphuma to, once again, become the prime minister. Relationship among various groups with vested interests in Laos began to improve to some extent. Majority of Thai military and political operations started to achieve the objectives. Situation in Laos deteriorated again during the later part of 2508 B.E. This was particularly the case in the 3 main battlefields of Chaiyaburi, Pakse, and Longchang. In these area, fighting took place all year around between the “Hmong” soldiers of General Vangpao, the Laotian government main force, and the communists. Vangpao was a natural-born guerilla fighter. Thai military personnel only played the role of cadre to train the Hmongs to fight with the Vietcong and communist Lao army. In October, 2512 B.E., situation in Laos took turn for the worse. Hmong force of General Vangpao could not resist the communist offensives by themselves. Supported by the main force of Viet Minh or the North Vietnamese Army (NVA), Prated Lao force was able to seize most of the key terrain. Situation in the area of Samthong and Longchang was most critical during the first quarter of 2513 B.E. Because of the seriousness of the situation, Prince Suwannaphuma came to Thailand to request the Thai government to send volunteers to help in fighting and to prevent the communist take over. SKY Unit of the CIA would render support. The Royal Thai Government (RTG) decided to sent the contingent for the 13th Regimental Combat Team (RCT), based in Udorn, to help. The operation had the code name of “Project VP” in honor of General Vangpao. Thailand’s main objective was to stop the communist expansion away from the border with Laos. As it turned out, five months into the operation starting in March 2513 B.E., situation in Laos showed no sign of improvement. Instead, it had all the indications of further deterioration. Thailand, therefore, decided to use the Ranger Force to halt the communist advance in Laos. HQ 333 was tasked with command and control of this Force in the field. The whole project was carried out with close coordination among personnel of the RTG and the USG. The Ranger Force was an effective all-volunteer fighting force. It was established with the main purpose of repelling the communist invasion of Laos. Its organization consisted of 3 infantry regiments and 36 Ranger battalions (approx. 500 each battalion). Supporting elements consisted of 3 artillery battalions of 155/105 millimeter howitzer. Each Ranger unit, from squad to battalion level, had regular army personnel as cadres and to facilitate command and control. The organization was similar to that of Thai infantry battalion. In addition, each battalion was provided with a forward air ground (FAG) in order to coordinate the aerial support. All weapons and equipment, supplies, evacuation (medical or otherwise), and personnel salaries came from the USG. In the end, forces from Thailand failed to stop the communist advance into Laos. This was because situation in the country had both military dimension and political dimension. Particularly, political dimension played major roles in determining the end results in Indochina. Even the United States itself was not spared from political chaos concerning Indochina conflict. By the end of 2515 to the beginning of 2516 B.E., an agreement was reached for Laos to set up the coalition government. Ceasefire and withdrawal of combat forces from battlefronts were also agreed by all sides. This in effect terminated the Thai contingent’s mission in Laos. However, bringing the Ranger force home was delayed by the violations of ceasefire. In fact the withdrawal was not completed until 2517 B.E. By all counts, Thai military operations in Laos were covert in nature. All regular army personnel volunteered to sign letters of resignation before being deployed. They also gave up the right to compensation should they were killed or wounded in action. Figures of loss for the Ranger Forces between January 2514 B.E. to April 2517 B.E.were as follow: Killed in action 1944 Missing in action 538 Total 2482 Handicapped 1047 Captured 215 Overall total 3744 Percentage of total number of force deployed (30,000) KIA 8.7 % Total loss 13.1 % From the total numbers of KIA and MIA of 2482, recovery of remains of those who perished in action is still sketchy. Therefore it is imperative that effort should be made to find these remains as many as possible. Information from those who participated in the operations as well as units’ records can be helpful. Legally, these unknown soldiers have no claim in proof or justification of their actions because of the secrecy surrounding original units’ records. But in actuality, events in Laos did occur and these men’s actions are commendable. The armed conflict in Laos has long been settled and old soldiers who took part in it are slowly fading away. But tales of their sacrifices in the name of unknown soldiers are very much vivid in our memories today.

[hacksecret]

http://www.uwa333.com/index.php?option=com_content&task=view&id=28&Itemid=53

บก.333 การต่อสู้คอมมิวนิสต์ใน "ลาว" (1)

บทความพิเศษ โดย พล.อ.สายหยุด เกิดผล

สงครามสู้รบในลาวนั้นส่วนใหญ่ต่างประเทศจะเรียกว่า สงครามลับ (Secret War) หรือไม่ก็สงครามประกอบ
สงครามเวียดนาม (Sidewar of Vietnam War) ข้าพเจ้ารู้จักชาวต่างชาติที่เกี่ยวข้องกับการรบในลาวซึ่งเขียนหนังสือ
หลายเล่ม และมีผู้ที่กำลังจะเขียนขึ้นจากความทรงจำของเขา แต่ก็ยังไม่มีหนังสือที่เขียนขึ้นโดยคนไทยเลย
ข้าพเจ้าอยู่ในฐานะที่จะเขียนหนังสือเรื่องนี้ เพราะข้าพเจ้าเข้าไปเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้นในยุคที่มี
การจัดตั้งคณะกรรมการช่วยเหลือทางทหาร (คท.) การจัดตั้ง บก.333 และการจัดตั้ง
ค่ายสฤษดิ์เสนา โครงการใหญ่ๆ ทั้ง 3 นี้ เป็นความคิดและข้อเสนอของข้าพเจ้าในขณะเป็น
รองเจ้ากรม และเจ้ากรมยุทธการทหารบก หลักจากนั้นได้ริเริ่มจัดตั้งศูนย์ปฏิบัติการกองทัพบก
(ศปก.ทบ.) (Army Operations Center-AOC) ซึ่งอาศัยพื้นที่ด้านหลังหอประชุมของกองร้อย
กองบังคับการกองทัพบกเป็นที่ตั้ง

ต่อมาข้าพเจ้าได้ขออนุมัติจัดสร้างตึก ศปก.ทบ.ขึ้นที่สวนรื่นฤดี หลังจากได้รับมอบพื้นที่นี้จากกองบัญชาการ
ทหารสูงสุด โดยได้รับอนุมัติจากผู้บังคับบัญชา มี สุรเสฎร์ และ ภิญโญ หัวหน้ากองของข้าพเจ้าเป็นผู้ช่วยเหลือ
สำคัญ แต่เมื่อข้าพเจ้ามาอ่านประวัติของ ศปก.ทบ. และ บก.333 ที่เจ้าหน้าที่เขียนไว้ ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นการเขียนใน
ระยะหลังๆ เมื่อเปลี่ยนผู้บัญชาการทหารบก เสนาธิการทหารบก และเจ้ากรมยุทธการทหารบกแล้ว ข้อความเกี่ยวกับ
การเริ่มต้นของ บก.333 โดยแท้จริงนั้นจึงเป็นเพียงการเข้าใจและสรุปเอาเองเท่านั้น
ข้าพเจ้าจึงอยากเล่าเกี่ยวกับความจริงในเรื่องนี้เพื่อเป็นหลักฐาน เพราะจุดเริ่มต้น
ที่แท้จริงจะมีก็แต่ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ผู้บัญชาการทหารบก พลเอก จิตติ นาวีเสถียร
เสนาธิการทหารบก และข้าพเจ้า ซึ่งเสนาธิการทหารบก สั่งให้ไปด้วยเท่านั้น

มิฉะนั้นข้าเท็จจริงในทางประวัติศาสตร์ของเรื่องนี้ที่ประชาชนโดยทั่วไปควรจะได้รับรู้ก็จะขาดหายไป
ข้าพเจ้าใคร่ครวญถึงเรื่องความลับของทางราชการอย่างหนักและตระหนักว่า ตามหลักสากลทางวิชาการและ
ตามสิทธิการรับรู้ข่าวสารของประชาชนตามรัฐธรรมนูญ แล้ว "ความลับ" ของทางราชการเป็นความลับอยู่ได้
ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ต่อมาก็จะต้องลดชั้นความลับจนถึงขั้นเปิดเผยต่อสาธารณชนได้ เช่นเรื่องสงครามในลาวนี้
ก็มีชาวอเมริก้นและคนไทยเขียนถึงมาแล้ว ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงเห็นว่าน่าจะเขียนความจริงอีกด้านหนึ่งให้ประชาชนทราบ
จุดเริ่มต้น อยู่ที่บ้านพัก (ลับเฉพาะ) ของ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ บ้าน พักหลังนี้อยู่หลังกองพลที่ 1 ซึ่งอยู่ตรงข้าม
วังสวนกุหลาบ ต่อมามีข่าวลือว่าเป็น "วังสีชมพู" ความจริงเป็นเพียงบ้านพักของนายทหารผู้ใหญ่หลังหนึ่งเท่านั้นเอง
ลักษณะเป็นบ้านชั้นเดียว มีสระว่ายน้ำขนาดเล็ก ถ้าใครไปพบท่านที่บ้านหลังนี้มักจะตื่นเต้นเพราะเป็นบ้านพักลับ
เฉพาะจะไปพบได้ก็แต่เรื่องสำคัญและเป็นเรื่องส่วนตัวของท่านเท่านั้น ดังนั้น เมื่อเสนาธิการทหารบก สั่งให้ไป
กับท่านในเย็นวันหนึ่งปลายปี พ.ศ.2503 จึงทำให้ข้าพเจ้าพลอยตื่นเต้นไปด้วย

Once Upon A Time In The C.I.A.
http://www.nationreligionking.com/police/borderpatrol/paru/
http://www.huffingtonpost.com/roger-warner/the-underperformers-how-k_b_197300.html
http://udornrtafb.tripod.com/id15.html

เมื่อไปถึงก็พบว่ามีท่านอุปทูตพิเศษจากสถานทูตสหรัฐ แจนเซ่น และ บิลล์ แลร์ นั่งอยู่ด้วย เมื่อทางผู้ใหญ่
ตกลงใจแล้ว ข้าพเจ้าก็ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับบิลล์ หลังจากนั้น ข้าพเจ้ากับบิลล์ก็มีโอกาสพบกันและวางแผน
การสนับสนุนการต่อสู้คอมมิวนิสต์ในลาว ด้วยการสนับสนุนกองกำลังท้องถิ่นที่จัดตั้งขึ้น กลุ่มอาสาสมัครส่วนใหญ่
เป็นแม้ว ลาวเทิง ไทดำ และ ข่า ที่โปโลแวง ข้าพเจ้า กับบิลล์จำเป็นต้องเดินทางไปเวียงจันทน์ เพื่อสำรวจพื้นที่
ที่อยู่ในอิทธิพลของฝ่ายรัฐบาลลาวในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ บริเวณทุ่งไหหิน จนถึงชายแดนลาว/เวียดนาม
เราค้างที่หมู่บ้านหนองแฮดกับกลุ่มต่อต้านหนึ่งคืน โดยนอนในบังเกอร์ได้คืนและมาค้างที่ภูกง ซึ่งเป็นเขาสูง
เป็นที่ตั้งของชุด BIC ของตำรวจตระเวนชายแดน ข้าพเจ้าจำได้ว่าอากาศบนภูกงขณะที่เดินไปตามสันเขาจาก
สนามบินเล็กเฮลิโอ มีลมพัดหนาวเย็นเหมือนอากาศในเกาหลีที่ข้าพเจ้าเคยไปรบมาอย่างไม่น่าเชื่อ
ขีดความสามารถและความต้องการของกำลังท้องถิ่นตามที่ได้สำรวจมาพบว่ามีราษฏร ในพื้นที่มีจิตใจต้องการ
ต่อต้านควมมิวนิสต์เป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะกลุ่มชาวเขาเผ่าแม้วภายใต้การนำของพญาตูมี และนายพลวังเปา

เมื่อสำรวจสภาพความเป็นอยู่และความต้องการแล้ว ข้าพเจ้ากับบิลล์จึงเขียนโครงการให้การสนับสนุน
กลุ่มต่อต้านต่างๆ ในลาว ทั้งด้านอาวุธยุทโธปกรณ์ทางทหาร การฝึกและความเป็นอยู่อื่นๆ เป็น "โครงการลับ"
ในรูปอาสาสมัคร โดยไม่เกี่ยวกับรัฐบาลไทยและสหรัฐเลย แม้ว่ากำลังพลต่างๆ ที่ไปปฏิบัติตามโครงการนี้
จะมาจาก กองทัพบก เรือ อากาศ ตำรวจ และเจ้าหน้าที่พลเรือนต่างๆ ก็ตาม เพราะได้จัดให้มีการทำหลักฐาน
การลาออกจากทางราชการเก็บไว้แล้วทั้งสิ้น หากถูกจับก็จะไม่สามารถยืนยันอย่างเป็นทางการได้ว่าเป็น
กำลังจากกองทัพไทย ข้าพเจ้าได้กำหนดระบบชื่อรหัส (โค้ด) เพื่อเรียกเจ้าหน้าที่ไทย ลาว และอเมริกัน
ที่เกี่ยวข้องกับงาน ผู้ที่รู้เรื่องนี้มีเฉพาะนายทหารในกรมยุทธการที่ข้าพเจ้าเลือกมาเพื่อช่วยเหลือข้าพเจ้าเท่านั้น
การที่ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายงาน "ลับเฉพาะ" โดยตรงจากเสนาธิการทหารบกครั้นนั้นทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกหนักใจ
เป็นอย่างมาก เพราะข้าพเจ้ามีตำแหน่งเพียงรองเจ้ากรมยุทธการทหารบก นอกจากนี้ ข้าพเจ้ายังมีผู้บังคับบัญชา
โดยตรงคือ เจ้ากรมยุทธการทหารบก และผู้บังคับบัญชาตามลำดับชั้น คือ ผู้ช่วยเสนาธิการและรองเสนาธิการ
ทหารบก ข้าพเจ้าจำเป็นต้องไปทำความเข้าใจกับท่านเหล่านั้น และต้องเล่าเรื่องต่างๆ ที่ไม่ได้ผ่านตามสายงาน
ให้ท่านได้รับทราบ แต่ก็ไม่ทราบว่าท่านจะเข้าใจและเห็นใจข้าพเจ้าเพียงใด นอกจากนั้น ข้าพเจ้ายังต้องหาทาง
ติดต่อประสานงานผู้ใหญ่ที่เป็นกรรมการ "คท." เพื่อให้สามารถตกลงใจได้รวดเร็วทันเหตุการณ์ โดยข้าพเจ้า
ต้องทำความรู้จักและคุ้นเคยกับฝ่ายเสนาธิการประจำตัว (คนสนิท) ของท่าน เช่น "ไพฑูรย์" คนสนิทของ
พลเอกถนอม กิตติขจร "สม" คนสนิทของ พลเอกประภาส จารุเสถียร "สรรเสริญ" คนสนิทของ
พลอากาศเอก บุญชู จันทรุเบกษา และ "อานันท์ คนสนิทของ พันเอกถนัด คอมันตร์ เพราะ การส่งเอกสาร
ทางราชการเพื่อการประสานงานนั้น ย่อมจะไม่ทันกับเหตุการณ์ นอกจากเป็นเรื่องสำคัญก็จะยืนยันทางเอกสาร
ภายหลัง การปฏิบัติเช่นนี้ ต้องอาศัยความเชื่อถือซึ่งกันและกันเท่านั้น ซึ่งนับเป็นโชคดีที่ข้าพเจ้ามีความคุ้นเคย
กับฝ่ายเสนาธิการที่เป็นคนสนิทของ ท่านผู้ใหญ่เหล่านี้มาก่อน จึงทำให้สามารถปฏิบัติงาน "ลับ" นี้สำเร็จลุล่วง
ได้ด้วยดี แต่ข้าพเจ้าก็ต้องประจำอยู่ที่ศูนย์ปฏิบัติการกองทัพบก (ศปก.ทบ.) ตลอดเวลา สำหรับ โครงการต่อสู้
คอมมิวนิสต์ในลาวแยกออกเป็นอีกแผนกหนึ่ง เรียกว่า ศปก.309 และจากการที่ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายให้
รับผิดชอบงาน "ลับ" ครั้งนี้ เชื่อว่าคงจะทำให้มี "ผู้ไม่พอใจ" ตัวข้าพเจ้าอย่างที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
แต่เพื่อเป็นการรับใช้ชาติด้วยความบริสุทธิ์ใจ เป็นธรรมดาที่ข้าพเจ้าจะต้องยอมรับผลการกระทำนี้โดย
ไม่มีใครช่วยได้ทั้งๆ ที่ได้พยายามทำความเข้าใจกับท่านผู้ใหญ่เหล่านั้นอย่างดีที่สุด คำชมที่เคลือบด้วยยาพิษ
ก็คือ ข้าพเจ้าอายุยังน้อย ถ้าอยู่ในตำแหน่งที่สูงขึ้นไปถึงผู้บัญชาการทหารบก ก็จะอยู่นาน และในการเลื่อนยศชั้น
จากพลตรี เจ้ากรมยุทธการทหารบกนั้น แทนที่จะใช้ยศพลโทในตำแหน่งผู้ช่วยเสนาธิการทหารบกฝ่ายยุทธการ
ตามสายงาน ก็กลับให้ข้าพเจ้าเป็นผู้ช่วยเสนาธิการฝ่ายกำลังพล โดยอ้างว่า ต้องการให้ข้าพเจ้ารู้งานในสายงานอื่น
ด้วยเพื่อเป็นเสนาธิการทหารบก เป็นต้น หลายคนสงสัยที่มาของ "333" ข้าพเจ้า ขอเรียนว่า ตามแนวความคิด
ของข้าพเจ้า การใช้ชื่อรหัสเป็นชื่อสถานที่และบุคคลสำคัญนั้นดูจะยากต่อการเรียกขาน ข้าพเจ้าจึงนิยมใช้
หมายเลขเป็นนามรหัสซึ่งน่าจะสะดวกมากกว่า ท่านผู้อ่านจะสังเกตเห็นได้ในการเรียกขานหน่วยต่างๆ
ในโครงการต่อสู้คอมมิวนิสต์ในประเทศไทย เมื่อจัดตั้งกองอำนวยการป้องกันปราบปรามคอมมิวนิสต์
(กอ.ปค. ต่อมาเปลี่ยนเป็น กอ.รมน.) ที่ข้าพเจ้ารับผิดชอบ หมายเลข 3 มาจาก สธ.3
กรมยุทธการทหารบก 3 ตัวที่สอง ข้าพเจ้าใช้วันเกิด 30 และตัวที่สามคือ เดือนเกิดมีนาคม
เพื่อให้สับสนมากขึ้น เป็นการพรางไปในตัว จึงให้ชื่อว่า 333 และชื่อ บก.333 ก็ได้รับ
การยอมรับมาจนกระทั่งทุกวันนี้ (ต่อมาเปลี่ยนเป็น บก.ผสม.333) บก.333
เป็นหน่วยปฏิบัติการของคณะที่ปรึกษาทางทหาร (คท.) ตามบันทึกประชุมครั้งที่หนึ่ง ประกอบด้วย
พลเอก ถนอม กิตติขจร ประธานคณะกรรมการ
พลเอก ประภาส จารุเสถียร กรรมการ
นายถนัด คอมันตร์ กรรมการ
พลอากาศเอก บุญชู จันทรุเบกษา กรรมการ
พลเอก จิตติ นาวีเสถียร กรรมการ
พันเอก เฉลิมชัย จารุวัสตร์ เลขานุการ
พันเอก สายหยุด เกิดผล ผู้ช่วยเลขานุการ
คณะกรรมการสามารถเรียกผู้ที่เกี่ยวข้องอื่นๆ มาร่วมประชุมได้ตามความจำเป็น เช่น พลตรี วัลลภ โรจนวิสุทธิ์
(การข่าว) พลตำรวจตรี ชาญ อังศุโชติ (ตชด.) ในการประชุมครั้งที่ 1 เมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ.2503
ได้อนุมัติตามที่ข้าพเจ้าเสนอผ่านเสนาธิการทหารบก พันเอก จิตติ นาวีเสถียร ในเรื่องสำคัญดังนี้
แนวความคิด การจัดตั้งคณะกรรมการ คท. เพื่อ หลีกเลี่ยงข้องจำกัดทางการเมืองที่จะถูก
กล่าวหาว่ารัฐบาลไทยแทรกแซงกิจการ ภายในราชอาณาจักรลาว จึงให้บุคคลคณะหนึ่ง
ซึ่งมีเครื่องมือช่วยเหลือลาวได้ทำการแทนคณะรัฐบาลไทย แล้วพยายามดึงสหรัฐ
ช่วยเหลืออย่างลับๆ โดยขอให้ออกค่าใช้จ่ายและสนับสนุนอาวุธยุทโธปกรณ์ เครื่องมือ
เครื่องใช้ และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ เพื่อการทำงาน ส่วนประเทศไทย
จะจัดหาคนประเภทลับ แล้วรัฐบาลไทยจะไม่ยอมรับรู้การดำเนินงานอย่างเป็นทางการทั้งสิ้น

นโยบายทั่วไปของคณะกรรมกมร คท. เพื่อ ช่วยเหลือและสนับสนุนรัฐบาลแห่งราชอาณาจักรลาว
ให้มีความสามารถต่อต้านภัยแห่งลัทธิคอมมิวสนิสต์ เพื่อให้ราชอาณาจักรลาวเป็นรัฐกันชนสามารถสกัดกั้น
การแทรกซึมเข้าหรือทำให้ดินแดนที่อยู่ในอิทธิพลของคอมมิวนิสต์อยู่ห่างประเทศไทยให้มากที่สุด
หน้าที่ของคณะกรรมการ คท.

1. เสนอข้อคิดเห็นเกี่ยวกับการต่อต้าน การแทรกซึมของคอมมิวนิสต์ในราชอาณาจักรลาวต่อรัฐบาลไทย
2. วางแผน เตรียมการอำนวยการให้ปฏิบัติตามแนวความคิดดังกล่าวในข้อ 1 เมื่อได้รับอนุมัติแล้ว
3. กำกับดูแล ประสานงานกับหน่วยและเจ้าหน้าที่ต่างๆ และแก้ไขข้อบกพร่องเพื่อให้การปฏิบัติต่างๆ มีประสิทธิภาพ
4. ประสานงานและติดต่อกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายอเมริกันที่เกี่ยวข้อง

ข้อสังเกต
ตามคำสั่งแต่งตั้งคณะกรรมการ คท.นั้น หัวหน้ารัฐบาลคือ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ จะไม่มีชื่อในคณะกรรมการ
เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาทางการเมือง แต่ท่านได้แต่งตั้ง พันเอกเฉลิมชัย จารุวัสตร์ หัวหน้าฝ่ายเสนาธิการประจำตัว
มาทำหน้าที่แทนเพื่อท่านจะได้รับรู้และสามารถ สั่งการผ่านทางพันเอกเฉลิมชัยได้ บุคคลอื่นๆ ก็แต่งตั้งโดย
ตัวบุคคลไม่ใช่โดยตำแหน่ง เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งจะต้องขออนุมัติตัวบุคคลแทนงานทั้งหมดซึ่งเป็น
หน้าที่ของกองเลขานุการทำหน้าที่เป็นฝ่ายเสนาธิการให้แก่ คท. ซึ่งพันเอกเฉลิมชัยได้มอบให้ข้าพเจ้าเป็น
ผู้ดำเนินการทั้งสิ้น

ค่ายสฤษดิ์เสนา
ค่ายสฤษดิ์เสนาตั้งขึ้นใหม่ที่อำเภอวังทอง บริเวณน้ำตกวังนกแอ่น การเลือกที่ตั้งเป็นความเห็นชอบร่วมกัน
ระหว่างฝ่ายสหรัฐ ตชด. และข้าพเจ้าฝ่ายทหาร ทั้งนี้ เพราะข้าพเจ้าเห็นว่าพื้นที่ภูเขาบริเวณ 3 จังหวัดต่อกัน
ได้แก่ พิษณุโลก เพชรบูรณ์ และเลย รู้กันทั่วไปว่าเป็น ตำบลสำคัญทางยุทธศาสตร์ทางทหาร แต่ก็ถูกปล่อย
ให้เป็นจุดอ่อนอยู่ตลอดมา เพราะไม่มีกำลังใดๆ อยู่ใกล้บริเวณนั้นนอกจากกองทหารที่พิษณุโลก ดังนั้น
เมื่อคอมมิวนิสต์แทรกซึมเข้ามาในประเทศไทย ก็เป็นที่ทราบดีว่า ฝ่ายพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย
กำหนดพื้นที่บริเวณนี้เป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญจุดหนึ่งที่จะต้องเข้ามามีอิทธิพลด้วยเป้าหมายที่จะตัดทาง
คมนาคมระหว่างภาคเหนือ ภาคกลาง และภาคตะวันออกเฉียงเหนือออกจากกัน ดังนั้น การมีหน่วยกำลัง
ถืออาวุธของเราอยู่บริเวณนั้นจึงนับว่ามีความจำเป็นและมีความสำคัญยิ่ง ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายให้ทำความเข้าใจ
กับฝ่ายตำรวจตามแนวความคิดนี้ ซึ่งก็ได้รับความเห็นชอบร่วมกันทั้งฝ่ายอเมริกันที่ให้การสนับสนุนด้วย

ข้าพเจ้าเป็นผู้เสนอชื่อค่าย "สฤษดิ์เสนา" เพื่อเป็นเกียรติแก่ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ นายกรัฐมนตรี และ
ผู้บัญชาการทหารสูงสุด ซึ่งก็ได้รับอนุมัติพร้อมกับเสนออัตราการจัดเป็นหน่วยผสมพลร่มทหาร ตำรวจ
ซึ่งไม่เคยมีอัตรานี้มาก่อน แต่ด้วยการคัดเลือกตัวบุคคลที่จะมาทำงานด้วยกันอย่างรอบคอบ จึงทำให้
การดำเนินงานเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ในชั้นต้นได้ขอให้ตำรวจเป็นผู้บังคับค่ายก่อน เพราะกำลังพลร่ม
ส่วนใหญ่เป็นตำรวจ ข้าพเจ้าจำได้ว่า ผู้บังคับค่ายคนแรกคือ พันตำรวจเอก สรยุทธ ซึ่งเป็นผู้มีความสามารถ
มีประสบการณ์ในการรบมาแล้ว เป็นที่ยอมรับของบรรดาตำรวจและทหารพลร่มด้วยกัน ข้าพเจ้าขอแสดง
ความขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย ต่อมา เมื่อกำลังพลร่มทหารมาสมทบมากขึ้น ก็ได้เปลี่ยนตัว ผบ.ค่ายเป็นทหาร
จนปัจจุบันนี้กลายเป็นค่ายพลร่มของกองทัพบก ค่ายนี้ในสมัยนั้นมีแม่น้ำเข็ก
ไหลผ่านอีกทางฝั่งหนึ่งของแม่น้ำเป็นพื้นที่เขตหวงห้าม "ลับสุด" สำหรับฝึกทหาร
ที่มาจากลาว ครูผู้ฝึกมีทั้งพลร่ม ทหาร และตำรวจ การเคลื่อนย้าย กระทำโดย
เครื่องบินของอเมริกันที่เรียก "แอร์อเมริกา" มาลงที่สนามบินหลังค่ายสฤษดิ์เสนาโดยตรง
โดยได้รับความร่วมมือจาก AOC กองทัพอากาศเป็นพิเศษ สำหรับฝ่ายปฏิบัติ การในสนามนั้น ต่อมาข้าพเจ้า
ได้เสนอให้จัดตั้ง บก.333 ขึ้นเป็น บก.ควบคุมหน่วยปฏิบัติการในสนาม ซึ่งก่อนที่จะมีการจัดตั้ง บก.333 นั้น
มีหน่วยข่างของทหาร และ ตชด. ไปปฏิบัติการในลาวอยู่ก่อนแล้ว แต่ต่างคนต่างทำ ซึ่งจะได้กล่าว
ในรายละเอียดต่อไป ส่วนกำลังที่อยู่ภายใต้ บก.333 คือกองกำลัง 333 ซึ่งต่อมา บก.333 นี้ถูกเรียกว่า
"บก.ผสม 333 และกองกำลังผสม 333" ตำแหน่งหัวหน้า บก.333 ที่ข้าพเจ้าจำต้องพิจารณาและเลือกเฟ้น
ต้องเป็นผู้ที่มีความกล้าหาญ เสียสละ และสมัครใจในการลาออกเป็นอาสาสมัคร ทั้งต้องได้รับความเชื่อถือ
จากหน่วยต่างๆ ที่ปฏิบัติการอยู่ในสนาม คนแรกที่ข้าพเจ้านึกถึงคือ "จวน วรรณรัตน์" เพราะข้าพเจ้าเห็น
ความสามารถในการรบที่พอร์คช็อปในสงครามเกาหลีมาด้วยกัน คนต่อมาคือ "ธงชัย พิพิธสุขการ" ซึ่งแม้ว่า
จะมาจากนักเรียนนายร้อยสำรอง แต่จากการที่ได้ทำงานด้วยกันที่ศูนย์การทหารราบลพบุรีในขณะที่ข้าพเจ้า
เป็นเสนาธิการ เห็นว่า "ธงชัย" มีความคิดก้าวหน้าทางการเมือง จบจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ข้าพเจ้าจึงได้ติดต่อให้ไปทำหน้าที่แทนจวนเมื่อครบวาระ และอีกคนที่นึก ถึงคือ "วิฑูรย์ ยะสวัสดิ์"
หรือ "เทพ" ทำงานอยู่ที่กรมยุทธการทหารบก ซึ่งข้าพเจ้าเป็นเจ้ากรมอยู่และ
เพิ่งจบมาจากสหรัฐอเมริกา จึงขอให้ไปทำหน้าที่นี้โดยตั้งขื่อรหัสว่า "เทพ" ตามที่วิฑูรย์ขอร้อง

[hacksecret]

http://www.uwa333.com/index.php?option=com_content&task=view&id=29&Itemid=53

บก.333 การต่อสู้คอมมิวนิสต์ใน "ลาว" (2)

บทความพิเศษ โดย พล.อ.สายหยุด เกิดผล

เท้าความถึงเหตุการณ์ในราชอาณาจักรลาว หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 เมื่อปี พ.ศ.2489 ก่อนจะเล่าถึงแผนการ
และการดำเนินการเพื่อสนับสนุนลาวต่อสู้คอมมิวนิสต์นั้น ข้าพเจ้าขอเท้าความถึงเหตุการณ์ในราชอาณาจักรลาว
หลังสงครามโลก ครั้งที่ 2 เมื่อปี พ.ศ.2489

1. หลังจากญี่ปุ่นยอมแพทอย่างไม่มีเงื่อนไข เมื่อวันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ.2488 เมื่อเมืองฮิโรชิมาและนางาซากิ
ถูกถล่มด้วยระเบิดปรมาณู ฝรั่งเศสส่งกำลังและเจ้าหน้าที่มาทำหน้าที่รักษาความสงบและปกครองอินโดจีน
ซึ่งเคยเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศสมาก่อนแทนกองกำลังของภาคตะวันออกไกล ลอร์ด หลุยส์ เม้าท์แบตเท่น
ซึ่งรับผิดชอบยุทธบริเวณแห่งนี้รวมทั้งประเทศไทยและประเทศในเอเซียอาคเนย์ ที่เคยเป็นเมืองขึ้น
ของอังกฤษ เจ้าเพ็ชรราช ผู้นำของรัฐบาลลาวอิสระซึ่งญี่ปุ่นสนับสนุนการจัดตั้ง ขณะที่ญี่ปุ่นยึดครองอินโดจีนอยู่
จำต้องหลบหนีเจ้ามาลี้ภัยอยู่ในประเทศไทย โดยมีบุคคลสำคัญของลาวติดตามเข้ามาด้วย อาทิ เจ้าสุภานุวงศ์
นองชายต่างมารดาของเจ้าเพ็ชรราช เจ้าเพ็ชรราชได้จัดตั้งคณะรับบาลลาว อิสระขึ้นที่ประเทศไทย
โดยมีพระยาคำม้าว เป็นนายกรัฐมนตรี มุ่งหมายจะทำการต่อสู้เพื่อความเป็นเอกราชของลาวพร้อมๆ กับโฮจิมินห์
หัวหน้ากองกำลังต่อสู่เพื่อเอกราชของเวียดนามซึ่งลี้ภัยอยู่ในประเทศไทยเช่นเดียวกัน

ต่อมาฝ่ายคอมมิวนิสต์ให้การสนับสนุนกองกำลังต่อสู้ของเวียดนามภายใต้การนำของโฮจิมินห์ และกองกำลัง
ต่อสู้ของลาวภายใต้การนำของเจ้าสุภานุวงศ์ หลังจากทั้งเจ้าสุภานุวงศ์และโฮจินินห์ออกจากประเทศไทยไป
จัดตั้งกองกำลังต่อสู้ในประเทศของตน ปี พ.ศ.2501 ท้าวผุย ชะนะนิกร แห่งราชอาณาจักรลาว ได้รับเลือกตั้ง
เป็นนายกรัฐมนตรี จัดตั้งรัฐบาลปกครองประเทศ ท้าวผุยผู้นิยมขวาได้รับการสนับสนุนจากค่ายตะวันตก
ส่วนเจ้าสุภานุวงศ์ถูกขับออกจากคณะรัฐบาลและถูกควบคุมตัวอยู่ที่บ้าน ต่อมาถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฎและ
ถูกจับกุม เมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ.2502 พร้อมกับคณะนิยมซ้าย แต่มีผู้สนับสนุนให้การช่วยเหลือพาหลบหนี
ไปยังชำเหนือและรวบรวมผู้คนจัดตั้ง ขบวนการประเทศลาวทำการต่อสู้รัฐบาลลาวต่อไป ขณะนั้น รัฐบาลลาว
ท่านสมสนิท เป็นนายกรัฐมนตรี นายพลภูมี หน่อสวรรค์ เป็นรองนายกรัฐมนตรี และรัฐมนตรีกลาโหม
เจ้ามหาชีวิต ศรีสว่างวงศ์ สิ้นพระชนม์ลงในปี พ.ศ.2502 แต่ไม่สามารถปลงพระศพได้เพราะประเทศกำลังอยู่
ในภาวะรบพุ่งกัน เมื่อเหตุการณ์เบาบาลง ท้าวสมสนิท นายพลภูมี และรัฐมนตรีบางท่าน ได้บินไปยังหลวงพระบาง
เพื่อปรึกษากับเจ้าสว่างวัฒนา เจ้ามหาชีวิตองค์ใหม่เกี่ยวกับพิธีพระราชทานเพลิงศพเจ้าศรีสว่างวงศ์ ที่เวียงจันทร์
ตอนเช้าตรู่ของวันที่ 9 สิงหาคม พ.ศ.2503 ขณะที่นายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีกลาโหมไม่อยู่ ร.อ.กองแล
ผู้บังคับกองพันพลร่มที่ 2 ทำการปฏิบัติยึดอำนาจรัฐบาล เชิญรัฐมนตรีในคณะรัฐบาลไปประชุมที่ทำเนียบรัฐบาล
และควบคุมตัวไว้ แล้วเรียกประชุมสภาผู้แทนราษฎรลงมติยุบรัฐบาล พร้อมกับประกาศนโยบายเป็นกลาง
ไม่เอนเอียงไปฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด เพื่อป้องกันไม่ให้ลาวฆ่าฟันกันเอง แล้วให้เชิญเจ้าสุวรรณภูมา มาเป็นนายกรัฐมนตรี
และเริ่มเจรจากับ เจ้าสุภานุวงศ์ เพื่อยุติการสู้รบและกลับมาร่วมรัฐบาลตามเดิม นายพลภูมี หน่อสวรรค์ รองนายกฯ
และรัฐมนตรีกลาโหม บินกลับไปยังสุวรรณเขตภูมิลำเนาเดิม แล้วรวบรวมกำลังพร้อมกับไปขอความช่วยเหลือ
จาก ฯพณฯ จอมพล สฤษดิ์ นายกรัฐมนตรี ซึ่งเป็นญาติห่างๆ ทางนครพนมของนายพลภูมี จอมพลสฤษดิ์
เห็นความจำเป็นที่จะต้องให้ความช่วยเหลือเพื่อป้องกันมิให้คอมมิวนิสต์เข้าแทรกแซง อันจะเป็นผลเสี่ยหาย
ต่อความมั่นคงของไทย ด้วยการยอมให้กองกำลังของลาวจากสุวรรณเขต กำลังทหารและตำรวจตระเวนชายแดน
จำนวนหนึ่ง ทำการเคลื่อนย้ายผ่านประเทศไทย เข้าตีเวียงจันทน์จากทางฝั่งไทย ทำให้ฝ่ายนายพลภูมีสามารถ
ยึดอำนาจกลับคืนมาได้ หลัง จากต่อสู้กัน 3 วัน กองแลได้หลบหนีไปทางเหนือที่เชียงขวาง ส่วนเจ้าสุวรรณภูมา
บินไปกรุงพนมเปญก่อนหน้านั้นแล้ว เจ้าบุญอุ้มได้รับเชิญให้เป็นนายกรัฐมนตรี ส่วนเจ้าสุวรรภูมาปฏิเสธจะร่วม
รัฐบาลและได้บินไปยังเชียงขวางร่วมมือกับกองแลและสุภานุวงศ์ ขณะนั้นลาวจึงมี 2 รัฐบาล คือ รัฐบาลเจ้าบุญอุ้ม
ที่เวียงจันทน์และรัฐบาลเจ้าสุวรรณภูมาที่เชียงขวาง เจ้าสุวรรณภูมาอ้างว่ายังเป็นรัฐบาลที่ถูกต้องตามกฎหมาย
โดยได้รับการสนับสนุนจากทั้งกองแลและสุภานุวงศ์รวมทั้งจากคอมมิวนิสต์นอกประเทศด้วย

เจ้าสุวรรณภูมาพยายามอย่างยิ่งที่จะจัดตั้งรัฐบาลผสมระหว่าง กอแล บุญอุ้ม และ สุภานุวงศ์ แต่ไม่สามารถ
ตกลงกันได้ในตำแหน่งสำคัญ คือ รัฐมนตรีมหาดไทยและกลาโปม เจ้าสุวรรณภูมาจึงทำหน้าที่นั้นเสียเอง
แต่เจ้าสุวรรณภูมาไม่สามารถเรียกประชุมคณะรัฐมนตรีครบคณะได้ เพราะเจ้าสุภานุวงศ์กลัวที่จะกลับมา
เวียงจันทน์อีก เหตุการณ์เลวร้ายลง เมื่อ ควินิน รัฐมนตรีต่างประเทศนิยมซ้าย ถูกทหารยามรักษาการณ์สังหาร
ที่บ้านเจ้าสุภานุวงศ์จึงบินกลับไปอยู่ที่ชำเหนือตามเดิม และเข้าโจมตีเชียงขวางที่มั่นของกองแล ซึ่งเคยเอนเอียง
ไปทางฝ่ายซ้ายสนับสนุนรัฐบาลเจ้าสุวรรณภูมา เมื่อเจ้า สุวรรณภูมาเห็นว่าฝ่ายซ้ายเริ่มโจมตีที่มั่นของฝ่ายรัฐบาล
จึงหมดหวังที่จะรักษาความเป็นกลางไว้ได้ ขณะเดียวกันฝ่ายขวาโดย พลเอกบุญเลิด ยึดอำนาจเมื่อเดือนกุมภาพันธ์
พ.ศ.2508 โดยได้รับการสนับสนุนจาก นายพลภูมี และ นายพลสีโห แต่ นายพลกุประสิทธิ์ ซึ่งยังภักดีต่อรัฐบาล
ตีโต้ผลักดันฝ่ายกบฎไปทางภูเขาควาย ทำให้นายพลภูมีและนายพลสีโห ยอมจำนนลี้ภัยเข้ามาในประเทศไทย
นายพลอ้วน ลัดทิกุล ทำหน้าที่ผู้นำฝ่ายทหารฝ่ายขวาแทน ส่วนกองแลผู้นำฝ่ายเป็นกลาง หนีไปอยู่ต่างประเทศ
นายพลขำเพด จึงขึ้นเป็นผู้นำทหารฝ่ายเป็นกลางและมีกองบัญชาการอยู่ที่วังเวียง สถานการณ์ ภายใน
ราชอาณาจักรลาวที่เป็นอยู่ ทำให้ฝ่ายโลกเสรีซึ่งมีสหรัฐเป็นผู้นำ และประเทศไทยซึ่งมีนโยบายต่อสู้คอมมิวนิสต์
วิตกกังวลเป็นอย่างมาก ดังนั้น ทางฝ่ายอเมริกาจึงมาหารือกับนายกรัฐมนตรีไทย เป็น "การลับเฉพาะ"
เกี่ยวกับโครงการต่อสู้คอมมิวนิสต์ในลาว และได้รับความเห็นชอบจากทางฝ่ายไทยตามที่กล่าวแล้ว

2. การแบ่งพื้นที่ปกครองราชอาณาจักรลาว และการทหารตามบันทึกของ "วิน" นั้น การปกครองทางด่านพลเรือน
แบ่งออกเป็น 16 แขวง (จังหวัด) คือ

1. พงสาลี ที่ว่าการอยู่ที่เมืองพงสาลี
2. หัวโขง ที่ว่าการอยู่ที่เมืองหลวงนำทา
3. หลวงพระบาง ที่ว่าการอยู่ที่เมืองหลวงพระบาง
4. หัวพัน ที่ว่าการอยู่ที่เมืองชำเหนือ
5. ไชยบุรี ที่ว่าการอยู่ที่เมืองไชยบุรี
6. เชียงขวาง ที่ว่าการอยู่ที่เมืองเชียงขวาง
7. เวียงจันทน์ ที่ว่าการอยู่ที่เมืองเวียงจันทน์
8. บริขันธ์ ที่ว่าการอยู่ที่เมืองปากชัน
9. คำม่วน ที่ว่าการอยู่ที่เมืองท่าแขก
10. สุวรรณเขต ที่ว่าการอยู่ที่เมืองสุวรรณเขต
11. วาปีคำทอง ที่ว่าการอยู่ที่เมืองโขงเชโดน
12. สาละวัน ที่ว่าการอยู่ที่เมืองสาละวัน
13. จำปาศักดิ์ ที่ว่าการอยู่ที่เมืองจำปาศักดิ์
14. เชโดน ที่ว่าการอยู่ที่เมืองปากเช
15. อัตตะบือ ที่ว่าการอยู่ที่เมืองอัตตะปือ
16. ศรีทันดร ที่ว่าการอยู่ที่ศรีทันดร

เมื่อทราบการแบ่งพื้นที่การปกครองของฝ่ายรัฐบาลลาวแล้ว ก็ควรจะทราบถึงการแบ่งพื้นที่การปกครองของ
ฝ่ายลาวหรือที่เรียกว่าฝ่ายแนวลาว รักชาติบ้าง ฝ่ายนี้แบ่งเป็น 18 แขวง มากกว่าของฝ่ายรัฐบาล 2 แขวงและ
มีการตั้งชื่อใหม่ในบางแขวง ข้าพเจ้าขอบันทึกไว้ให้ท่านผู้อ่านลองเปรียบเทียบดู

1. พงสาลี
2. น้ำทา (หัวโขง)
3. อุดมชัย (หงสา)
4. หลวงพระบาง
5. ซำเหนือ (หัวพัน)
6. ไชยบุรี
7. เชียงขวาง
8. เวียงจันทน์ตะวันตก (เวียงจันทน์)
9. เวียงจันทน์ตะวันออก (เวียงจันทน์) เพิ่ม
10. บริกำไชย (บริคันท์)
11. คำม่วน
12. สวันเขต
13. สาละวัน
14. ตะวันออก เพิ่ม
15. โบโลเวน (สาลวัน)
16. จำปาสัก (เชโดน)
17. สีทันดอน
18. อัตตะปือ

เมืองสำคัญเวียงจันทน์ เป็นเมืองสำคัญที่สุดเป็นที่ตั้งเมืองหลวง ที่ว่าการรัฐบาลและเป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจ
และการค้าของราชอาณาจักรลาว หลวงพระบาง เป็นเมืองหลวงเก่า เป็นที่ประทับของเจ้ามหาชีวิต
(ปัจจุบันไม่มีเจ้ามหาชีวิตแล้ว) สุวรรณเขต เป็นเมืองใหญ่และสำคัญที่สุด ปากเซ เป็นเมืองใหญ่ทางภาคใต้
เป็นศูนย์การค้าทางภาคใต้ของลาว จำปาศักดิ์ เป็นเมืองเก่าซึ่งเคยเป็นเมืองหลวงของแคว้นจัมปาศักดิ์ ในสมัยที่
ลาวแบ่งแยกเป็นสามอาณาจักร ท่าแขก เป็นศูนย์กาลางการค้าขายอีกแห่งหนึ่งทางภาคกลางของประเทศ
เป็นเมืองชุมทางของถนนสำคัญ 4 สาย คือ เวียงจันทน์ สุวรรณเขต ปากเซและข้ามโขงมาฝั่งไทย
ซำเหนือ เป็นเมืองสำคัญทางด้านติดกับญวน

http://www.uwa333.com/index.php?option=com_content&task=view&id=30&Itemid=53

บก.333 การต่อสู้คอมมิวนิสต์ใน "ลาว" (3)

บทความพิเศษ โดย พล.อ.สายหยุด เกิดผล

3. การทหารเดิม กำลังทหารส่วนใหญ่ของราชอาณาจักรลาวสมัยเมื่อครั้งยังอยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศสนั้น
มีทั้งสิ้น 6 กองพัน (เป็นทหารราบล้วน) การจัดกำลังแต่ละกองพัน มีประมาณ 500 คน มีนายทหารฝรั่งเศส เป็น
ผบ.พัน 5 กองพัน และมีนายทหารลาวเป็น ผบ.พัน เพียง 1 คน คือ พล.ต.อ้วน ลัดทิกุล (สมัยนั้นเป็นพันตรี)
ส่วนนายทหารชั้น ผบ.ร้อย ประมาณร้อยละ 90 เป็นชาวฝรั่งเศส มีคนลาวเป็น ผบ.ร้อย ประมาณร้อยละ 10
ในกองร้อยต่างๆ นั้น ถ้าคนลาวเป็น ผบ.ร้อย ก็จะต้องมีชาวฝรั่งเศสเป็นที่ปรึกษาอยู่ประจำทุกกองร้อย

นอกจากนั้น แต่ละกองร้อยมักแยกชนเผ่าต่างๆ เป็นหมวดๆ หรือบางทีก็เป็นกองร้อย เช่น กองร้อยแม้ว
กองร้อยลาว เป็นต้น จะเห็นได้ว่าฝรั่งเศสปฏิบัติเช่นนั้นก็เพื่อสะดวกในการปกครองและแบ่งแยกเผ่าพันธุ์
ให้แข่งขันกันไปในตัว แต่ผลสะท้อนที่เกิดขึ้นกับประชาชนลาวก็คือ การแบ่งพรรค แบ่งพวก แบ่งหมู่ แบ่งเหล่า
จนกระทั่งปัจจุบันนี้ คนลาวถือว่าอยู่ในฐานะสูงกว่าชาวป่าชาวเขาเผ่าอื่นๆ เพราะเป็นเจ้าของประเทศ
จึงทำให้เกิดข้อขัดแย้งทะเลาะวิวาทกันตลอดมา ส่วนผู้บังคับบัญชาชั้นรองๆ ลงมามักจะเป็นคนเวียดนาม
แสดงว่าฝรั่งเศสไม่ยอมยกระดับคนลาวเลยแม้แต่น้อย ต่อมาเมื่อขยายกำลังเพิ่มขึ้น นายทหารลาวจึงไปศึกษาต่อ
ที่ฝรั่งเศสมากยิ่งขึ้น กองทัพแห่งชาติ (ทชล.) ได้ต่อสู้กับฝ่ายคอมมิวนิสต์มาตั้งแต่ต้น เดิมการจัดหลักนิยม
การฝึกอาวุธยุทธภัณฑ์ ตลอดจนเครื่องแบบเป็นแบบฝรั่งเศสทั้งหมด เมื่อสหรัฐเริ่มเข้ามาช่วยเหลือใน
สงครามอินโดจีน ทหารลาวจึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแบบสหรัฐมากขึ้นทุกที แต่ปัจจุบันเปลี่ยนไปอย่างไรแล้ว
ไม่อาจทราบได้ กองทัพแห่งชาติต้องอาศัย การสนับสนุนจากภายนอกตลอด สหรัฐจึงให้การช่วยเหลือ
อย่างเต็มที่ทั้งด้านส่งกำลังบำรุง แม้กระทั่งเงินเดือนของทหาร ส่วนด้านการฝึกนั้นมีสมาชิกฝ่ายตะวันตก
ให้การช่วยเหลืออยู่ด้วย การดำเนินการด้านกิจการทหาร การดำเนินการด้านกิจการทหารของราชอาณาจักรลาว
ที่เห็นในตอนนั้นเข้าใจว่าทำตามข้อเสนอแนะของฝรั่งเศสมาแต่ต้น จึงจัดแบ่งเป็นหลายประเภท เราผู้ศึกษา
จะต้องเข้าใจความมุ่งหมายในการจัดของลาวเสียก่อน มิฉะนั้นจะสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก ในที่สุดก็งง
เลยเบื่อที่จะสนใจอีก เพราะเท่าที่ทราบเป็นการจัดที่ไม่เหมือนของใครเขาเลย ก่อนที่จะพูดกันถึงเรื่องอื่น
ควรจะทราบคำย่อต่างๆ ที่ใช้กับหน่วยทหาร FAR (FORCES ARMIES ROYALES) (ทชล.)
เพื่อความสะดวกดังนี้

GM คือ GROUP MOBILE กรมเคลื่อนที่ของ ทชล. มี GM 11 (เว้น GM 13, 14) ถึง GM 18 และ GM 21
BI คือ BATTALION INFANTRY โดยปกติเป็น พัน ร. ของ GM ต่างๆ
BP คือ BATTALION PARATROOP พัน.พลร่ม
BV คือ BATTALION VOLUNTEER พันอาสามีลักษณะการเป็นทหารน้อยกว่าปกติ เป็นหน่วยกำลังท้องถิ่นของแคว้นต่างๆ
BR คือ BATTALION REGION กองพันท้องถิ่นเป็นกำลังท้องถิ่นของแคว้นต่างๆ
BCS คือ BATTALION COMMANDO กองพันกองโจรพิเศษเป็นการจัด SPECIAL ของฝ่ายกลาง
BAP คือ BAS AERO PORTE ศูนย์การฝึกพลร่มเป็นการจัดของ PARACHUTISTE ฝ่ายกลาง
ตามหน่วยข้างบน เมื่อแยกกองร้อยออกไป ก็ใช้ตัว C (COMPANY) แทนตัว B
ADC คือ AUTO DEFENSE DE CHOE ทหารกองโจร (ทหารเสือ)
ADO คือ AUTO DEFENSE DE ORCINOIRE ทหารบ้าน
AC คือ ARMY CLANDESTINE กองโจร ทชล. จัดนโยบายในการใช้กำลังกองทัพ

กระทรวงการป้องกันประเทศ มีนโยบายป้องกันประเทศและต่อสู้กับคอมมิวนิสต์ โดยมีหลักการ ดังนี้
แบ่งหน่วยที่มีหน้าที่ป้องกันประเทศออกเป็น 2 ส่วนใหญ่ๆ คือ

1. กองทัพประจำการ ซึ่งประกอบด้วย GM BI BP BV BR
2. กองโจรซึ่งประกอบด้วย ADC หรือ AC และ AD และอาจมีหน่วยอื่นๆ อีก

หากมีการปฏิบัติงานในพื้นที่ใด กองทัพแห่งชาติจะแบ่งพื้นที่ออกเป็น 2 ส่วน คือ

1. พื้นที่ในเขตยึดครองของข้าศึก และพื้นที่ที่อยู่ในเขตยึดครองของฝ่ายรัฐบาล แต่อาจจะมีข้าศึกอยู่ด้วย
2. การปฏิบัติงานจะทำพร้อมๆ กันทั้ง 2 เขตพื้นที่ คือ กองทัพประจำการ และกองโจร ดังนี้

ขั้นที่ 1 กองทัพประจำการ ทชล. จะส่งกำลัง GM เข้าปฏิบัติงานในพื้นที่นั้น และถ้าสามารถยึดไว้ได้แล้ว
จะต้องปฏิบัติงานต่อไป ก็มอบพื้นที่นั้นให้ BR (ทหารท้องถิ่น) หรือ BV รักษาพื้นที่ต่อ กองโจร จะส่ง DOC
หรือ AC เข้าปฏิบัติการเช่นกัน และถ้าสามารถยึดไว้ได้ก็จะมอบพื้นที่ให้ ADO ทหารบ้าน รักษาพื้นที่นั้นต่อไป

ขั้นที่ 2 กองทัพประจำการ เมื่อ GM มอบพื้นที่ให้ BR หรือ BV รักษาแล้ว ก็จะเคลื่อนที่ไปปฏิบัติงานในพื้นที่
ที่ ADO กองโจรรักษาไว้ เพราะยังอาจมีข้าศึกหลงเหลืออยู่ กองโจร ADC หรือ AC เมื่อมอบพื้นที่ให้ ADO
รักษาไว้แล้ว ก็จะเคลื่อนที่คืบต่อไป ก่อกวนข้างหน้าตามลำดับ การยึดครองพื้นที่ของกองโจรนี้จะทำเป็นจุดๆ เท่านั้น
และไม่มีขีดความสามารถที่จะยึดอยู่ได้นานเลย การปฏิบัติงานด้านทหารในขณะนั้น (ประมาณ พ.ศ.2516)

เนื่องจากความวุ่นวายสับสนของสถานการณ์ปัจจุบันและบุคคลในวงการทหาร ทำให้การปฏิบัติงานทั้งกองทัพ
ประจำการและกองโจรไม่เป็นขั้นตอนตามที่กำหนด ไว้ต่างหน่วยต่างปฏิบัติงานสับสนกันไปหมด ฉะนั้นทุกพื้นที่
จึงมีทหารประจำการและกองโจรอยู่ปะปนกันทั่วไป เพื่อให้การดำเนินการต่อสู้กับฝ่ายคอมมิวนิสต์รัดกุมขึ้น
กองทัพแห่งชาติได้แบ่งเขตรับผิดชอบออกเป็น 2 เขต คือ ด้านยุทธการด้านเหนือ และด้านยุทธการด้านใต้
ด้านยุทธการด้านเหนือ ตั้ง บก.ยุทธการด้านเหนืออยู่ที่เวียงจันทน์ มี พล.ต.อ้วน ลัดทิกุล เป็นผู้บังคับบัญชา
รับผิดชอบในเขตพื้นที่ แคว้น 1 แคว้น 2 แคว้น 5 และแคว้น 6 ด้านยุทธการด้านใต้ ตั้ง บก.ยุทธการด้านใต้
อยู่ที่สุวรรณเขต มี พล.ต.บุญปอน มากเทพารักษ์ เป็นผู้บังคับบัญชารับผิดชอบในเขตพื้นที่ แคว้น 3 แคว้น 4
และแคว้น 7 กองทัพแห่งชาติ

การแบ่งพื้นที่รับผิดชอบ
แคว้น 1 หลวงพระบาง พลจัตวากาน อินศรีเชียงใหม่ เป็น ผบ.แคว้น มี GM 11 เป็นกำลังหลัก
แคว้น 2 ชำทอง พลจัตวาวังปาว เป็น ผบ.แคว้น มี GM 13 (ยุบ) GM 17 เป็นกำลังหลัก
แคว้น 3 สุวรรณเขต พลจัตวาหล้า ปฐมวงศ์ เป็น ผบ.แคว้น มี GM 12 (ท่าแขก) GM 15
(ผาลาน) GM 16 GM 18 (หนองสงลาว) และ GM 12 (เชโดน) เป็นกำลังหลัก
แคว้น 4 ปากเช พลตรีผาสุก สำลี เป็น ผบ.แคว้น
แคว้น 5 เวียงจันทน์ พลตรีกุประสิทะ อภัย เป็น ผบ.แคว้น
แคว้น 6 ไชยบุรี พลจัตวาหุมพัน นรสิงห์ เป็น ผบ.แคว้น
แคว้น 7 จำปาศักดิ์ พลจัตวากด แหวนวงสด เป็น ผบ.แคว้น

จะเห็นได้ว่าแคว้น 4 ถึง แคว้น 7 ไม่มีกำลังหลักอยู่เลย แต่มีทหารอยู่เพราะ ทชล.ส่งกำลังของแคว้น 3 ไปอยู่
เป็นแห่งๆ และย้ายไปย้ายมาจนหาหลักไม่ได้ จึงเขียนไว้เฉพาะกำลังหลักที่มีชื่อยู่ ณ ที่ตั้งปกติ - GM 7
กำลังกองทัพฝ่ายกลาง กำเนิดขึ้นมาจาก พัน พร.2 ของฝ่ายกองทัพแห่งชาติ เดิมอยู่ในบังคับบัญชาของ
ร้อยเอกกองแล โรรัง ซึ่งนับว่าเป็นหน่วยทหารที่มีประสิทธิภาพเยี่ยมของลาว ในขณะนั้น (ฝึกไปจากไทย)
พัน พร.2 ได้ทำการปฏิบัติเมื่อวันที่ 9 สิงหาคม พ.ศ.2503 เป็นผลสำเร็จ และยืดนครเวียงจันทน์ไว้ได้
แล้วเชิญเจ้าสุวรรณภูมาเป็นนายกรัฐมนตรี ตอนนั้นสหภาพโซเวียตได้ฉวย โอกาสเข้าช่วยเหลือฝ่ายกลางนี้ทันที
โดยให้อาวุธยุทธภัณฑ์อย่างมากมาย แต่ฝรั่งเศสก็ยังคงเป็นที่ปรึกษาและผู้ฝึกสอนทหารฝ่ายนี้อยู่ กำลังของ
ฝ่ายกลางโอนเอียงมาทางฝ่ายขวา แต่ยังไม่ยอมรวมกับฝ่ายขวาโดยมีกองบัญชาการอยู่ที่วังเวียง
แต่โดยทั่วไปแล้วพอจะกล่าวได้ว่าเข้าร่วมกับฝ่ายขวาแล้วทางทฤษฎี ส่วนทางปฏิบัติแยกกันเกือบจะเด็ดขาด
เขตรับผิดชอบ ฝ่ายกลางแบ่งพื้นที่การรับผิดชอบออกดังนี้

ภาค 1 บก.ภาค ตั้งที่ ม.เหี้ยม ผบ.ภาคเสียชีวิตในที่รบ มีกำลัง 1 กองพัน ร.
ภาค 2 บก.ภาค ตั้งที่ ม.สุย พันเอกสิง จันทรกุมาร เป็น ผบ.ภาค มีกำลัง 3 พัน ร. 1 พีน
กองโจรพิเศษ 2 พัน ป.1 กองพันศูนย์การฝึกพลร่มพิเศษ
ภาค 3 บก.ภาค ตั้งที่ ดงลำดวน สุวรรณเขต พันตรีทอง คำจันทร์ เป็น ผบ.ภาค มีกำลัง 1 พัน ร.
ภาค 4 บก.ภาค ตั้งที่ สุวรรณคีรี ปากเช พันโทคำโก้ เป็น ผบ.ภาค มีกำลัง 1 พัน ร.
ภาค 5 บก.ภาค ตั้งที่ วังเวียง พันโทสมเพ็ชร สดสวัน เป็น ผบ.ภาค มีกำลัง 2 พัน
ร. 2 พัน พร. 1 พัน กองโจรพิเศษ 1 พัน ป.ร้อย ปร. พัน สห. กรม ถ. กรม ช. กรม สส. หน่วยบิน
รวมกำลังของฝ่ายกลางทั้งหมดมีกำลังหลักดังนี้ 8 พัน ร. 5 พัน พร. 2 พัน กองโจรพิเศษ 3 พัน.ป.

การป้องกันชายแดนไทย-ลาว
ก่อนจะมีการจัดตั้ง คท. และ บก.333 ข้าพเจ้า ขอเล่าถึงเรื่องที่ได้ไปเกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือลาวต่อสู้
คอมมิวนิสต์ตามที่กล่าวมาข้างต้น ข้าพเจ้าทราบว่าสหรัฐอเมริกามีนโยบายต่อสู้ คอมมิวนิสต์ไกลบ้าน
(GO AWARD STRATEGY) คงเห็นว่าประเทศไทยน่าจะเป็นหลักในการต่อสู้คอมมิวนิสต์ในภูมิภาคเอเซียอาคเนย์
อีกทั้งข้าพเจ้าได้ทราบฝ่ายทางจั๊สแม็กว่าฝ่ายทหารอเมริกันพยายามชี้ชวนให้ ฝ่ายทหารไทยเห็นถึงความสำคัญ
ในการปรับปรุงการจัดการฝึกและอาวุธยุทธภัณฑ์ของทหารเสียใหม่ให้เหมาะกับการต่อสู้คอมมิวนิสต์
แต่ทางฝ่ายทหารไม่เห็นด้วย โดยยืนยันว่าการจัดการฝึกอาวุธยุทโธปกรณ์ที่มีอยู่สามารถต่อสู้คอมมิวนิสต์ได้
ดังนั้นฝ่ายอเมริกันจึงไปให้การช่วยเหนือตำรวจและพลเรือนแทน โดยเฉพาะตำรวจนั้นข้าพเจ้าทราบจาก บิลล์ แลร์
ภายหลังว่าเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของเขา แต่ต่อมาภายหลังได้รับความเห็น จากหน่วยเหนือ เขาเสนอความคิดนี้
ต่ออธิบดีกรมตำรวจในขณะนั้น คือ พลตำรวจเอก เผ่า ศรียานนท์ ซึ่งได้ปรับปรุงกรมตำรวจ หลังจากย้ายไปจากทหาร
เพื่อให้กรมตำรวจไทย "ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้" ขณะนั้นที่ปรึกษา อม. ที่มาช่วยเหลือ
ทางตำรวจเรียกว่า ซี ชัพพลาย (SEA SUPPLY) มีสำนักงานอยู่ที่โรงแรมแกรนด์
หน้าสนามกีฬาแห่งชาติ ปทุมวัน ได้แนะนำให้กรมตำรวจจัดตั้งตำรวจตระเวนชายแดน
และตำรวจพลร่มขึ้น เพื่อเป็นหน่วยในการป้องกันการแทรกซึมตามแนวชายแดนและหาข่าวเกี่ยวกับคอมมิวนิสต์
ดังนั้น หน่วยตำรวจตระเวนชายแดน เรียกว่า "ตชด." จึงจัดเป็นหน่วยหมวด ภายในหมวดจัดเป็นชุด มีแต่อาวุธเบา
เพื่อเหมาะแกการต่อสู้คอมมิวนิสต์ เป็นการจัดในลักษณะนอกแบบ สำหรับอาวุธหนัก เช่น ปก.หนัก และ ค.ก็จัดนอกแบบ
แต่ละหมวดตั้งอยู่ตาม ชายแดนด้านลาว มีที่ตั้งห่างกัน ให้ชุดลาดตระเวนของแต่ละหมวดมาพบกันแล้วสามารถ
เดินทางกลับที่ตั้งได้ก่อนมืด ภายในหมวดจัดเป็นชุดลาดตระเวนประมาณ 5 ชุด สำหรับหมุนเวียน วันละ 2 ชุด
พัก 2 ชุด อีก 1 ชุดเป็นชุดหนุน บก.ร้อย ตั้งอยู่ข้างหลัง ทำหน้าที่บังคับบัญชาอำนวยการและสนับสนุน
ต่อมาได้จัดตั้งหน่วยส่งกำลังทางอากาศ (PAPU : PARACHUTIST RESUPPLY UNIT)
ขึ้นที่หัวหิน ขณะนี้เรียกว่า ค่ายนเรศวร เพื่อส่งกำลังและสนับสนุนหมวด ตชด.ต่างๆ
นอกจากนั้นได้จัดตั้งขุดหาข่าวชายแดน (BORDER INTELLIGENCE CENTER - BIC)
ตามตำบลสำคัญต่างๆ ตามแนวชายแดนแม่น้ำโขงและด้านพม่า ตั้งแต่ท่าตาฝั่ง ท่าสองยาง ดอยผาหม่น ฯลฯ
ลึกเข้าไปที่ภูพาน จังหวัดสกลนคร ภูลังกา จังหวัดน่าน ม่วงเจ็ดต้น จังหวัดอุตรดิตถ์ ฯลฯ การคัดเลือกผู้ที่จะมา
เป็นพลร่มของตำรวจหรือที่เรียกว่า พารู นั้น ได้รับอนุมัติเป็นพิเศษจากอธิบดีกรมตำรวจ โดย "บิลล์"
จัดชุดคัดเลือกไปยังจังหวัดต่างๆ ตามชายแดน แล้วคัดชายหนึ่งอาสาสมัครที่มีคุณลักษณะตามต้องการ
ด้วยวิธีการพิเศษนี้

ทำให้ได้พลบร่มที่มีความสามารถซึ่งพิสูจน์ให้เห็นในการปฏิบัติการในลาว ซึ่งข้าพเจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องต่อมา
และสนับสนุนให้เป็นนายทหารในกรณีพิอเศษตามสายงานลับที่ข้าพเจ้าอำนวยการ หลายคนก้าวหน้าใน
หน้าที่ราชการและผู้ที่ข้าพเจ้าประทับใจก็คือ สรยุทธ ผบ.ค่ายสฤษดิ์เสนาคนแรก ตามที่กล่าวมาแล้ว
ข้าพเจ้าทราบด้วยว่าทาง บก.ทหารสูงสุด โดยศูนย์รักษาความปลอดภัยและโรงเรียนการข่าว ซึ่งขณะนั้น
ยังแยกกันอยู่ และ ตชด.ได้รับการสนับสนุนจากฝ่ายการข่าวอเมริกัน ส่งชุดหาข่าวต่างๆ เข่าไปปฏิบัติการ
ในลาวอยู่แล้ว มีศูนย์สื่อสารประสานงานอยู่ที่นครเวียงจันทน์ ซึ่งข้าพเจ้าทราบเรื่องนี้จากการไปตรวจเยี่ยม
หน่วยต่างๆ กับ บิลล์ แลร์ ก่อนที่จะเริ่ม "โครงการ 333"

[hacksecret]

http://www.uwa333.com/index.php?option=com_content&task=view&id=67&Itemid=53

ปฏิบัติการนักรบนิรนาม 333 (2504-2517)

เขียนโดย เรื่องและบท โดยสปอทไล้ท์

ในปี 2504 ขณะที่ลัทธิคอมมิวนิสต์ กำลังแผ่ขยายอิทธิพลคุกคามเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ภายใต้การสนับสนุน
ของรัสเซีย และจีนคอมมิวนิสต์ โดยมีกองกำลังเวียตมินห์ เป็นหัวหอกในการรุกเข้าประเทศลาว ร่วมกับกองกำลัง
ประเทศลาวที่มีเจ้าสุภานุวงศ์ เป็นหัวหน้า โดยมีเป้าหมายมายังประเทศไทยเป็นด่านแรก และต่อไปยังมาเลเซีย
สิงคโปร์ อินโดนีเซีย ภายใต้การร้องขอจากประเทศลาว โดยนายกรัฐมนตรีเจ้าสุวรรณภูมา

ไทยได้ส่ง ตำรวจพลร่ม ตำรวจตะเวนชายแดงค่ายนเรศวร โดยการสนับสนุนของ
มิตรประเทศอเมริกา ออกค่าใช้จ่าย เบี้ยเลี้ยง อาวุธ กระสุน เสบียงต่างๆ โดยมี
เจมส์วิลเลี่ยมแลร์ (บิลแลร์) หัวหน้าสกายเป็นผู้ดำเนินการ และประสานงานกับทางฝ่ายไทย
มีหัวหน้าลีวัง (หัวหน้านน) หรือ พล.ต.อ.ประเนตร ฤทธิฤาชัย เป็นตัวแทน ประสานกับ
นายพลวังเปา ก่อตั้งค่ายฝึกให้กับทหารชาวม้ง (แม้ว) โดยเรียกว่า “พารู” กองกำกับการ
สนับสนุนทางอากาศ (POLICE AERIAL REINFORCEMEMT UNIT)
โดยเริ่มจาก 1,000 คนแรกที่ผาขาว

พารูเป็นครูฝึก เป็นที่ปรึกษา และร่วมในการสู้รบกับกองกำลังเวียตมินห์ และประสบชัยชนะบ่อยครั้ง
จึงขยายพื้นที่และขอบข่ายการปฏิบัติงานออกไปเป็นทีมหาข่าวร่วมกับทหารในทุกภาค และพื้นที่ของ
ประเทศลาว รวมทั้งทีมเฝ้าถนนที่จีนคอมมิวนิสต์ดำเนินการก่อสร้างมุ่งตรงสู่ประเทศไทยทางเหนือ (จังหวัดน่าน)

ทีมของพารู ประกอบไปด้วยหัวหน้า 1 คน เจ้าหน้าที่สื่อสาร เจ้าหน้าที่พยาบาล พลปืนเล็ก 2 คน ร่วมกับทหารไทย
และทหารม้ง หรือทหารชาติลาว ขึ้นอยู่กับพื้นที่และสถานการณ์ เครือข่ายการสื่อสารที่ควบคุมโดยเจ้าหน้าที่ พารู
ได้รับคำชมเชยจากหน่วยงานของอเมริกันและไทย ว่ายอดเยี่ยม สามารถติดต่อกันได้ทุกพื้นที่ตลอด 24 ชั่วโมง

การสู้รบเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเป็นลำดับ อเมริกันเริ่มส่งที่ปรึกษาเข้าเวียตนามใต้มากขึ้นเป็นลำดับในปี 2506
เพิ่มที่ปรึกษาขึ้นเป็น 15,000 คน ทางเวียตนามเหนือก็เพิ่มการส่งทหารเข้ารุกเวียตนามใต้ พร้อมส่งเสบียงอาหาร
ในเขตประเทศลาว ผ่านเส้นทางโฮจิมินห์เทรล และกำลังส่วนหนึ่งรุกเข้าประเทศลาว อเมริกาเริ่มทิ้งระเบิด
ถล่มเส้นทางโฮจิมินห์ โดยทางไทยได้ส่งหน่วยบิน ฟรายเออร์ฟลาย (FIRE FLY) เครื่อง ที-28 เครื่องบินอเมริกัน
และนักบินเป็นทหารอากาศไทย ส่งครามทวีความรุนแรงขึ้นเป็นลำดับ ทางอเมริกันตั้งฐานเรดาร์ เป็นเครื่องนำร่อง
เครื่องบินและเพิ่มประสิทธิภาพในการทิ้งระเบิดโจมตีเส้น ทางโฮจิมินห์ และเมืองฮานอยของเวียตนามเหนือ
และเพื่อให้เครื่องบินสามารถทิ้งระเบิดได้อย่างแม่นยำ และได้ผลแน่นอนในขณะที่อากาศปิด ทัศนะไม่ดี
ที่ภูผาทีมีชื่อว่า “ทาค่อน” (TACON) “TACTICAL AIR CONTROL AND NAVIGATION”
เครื่องนำร่องและควบคุมยุทธวิธีทางอากาศ โดยมีทหารไทยจากหน่วย เอสอาร์ ร่วมเป็นหน่วยป้องกันพื้นที่
กับทหารแม้ว และทหารชาติลาว ในการโจมตีทางอากาศของหน่วยบินฟรายเออร์ฟลาย และเครื่องบินรบอเมริกัน
ได้ผลเป็นอย่างมาก เวียตนามเหนือได้ส่งเครื่องบินปีก 2 ชั้น 4 ลำ เข้าโจมตี ภูผาที ในวันที่ 12 มกราคม 2511
แต่ถูกยิงตกทั้งหมด

ทางด้านภาคเหนือที่น้ำแบ่ง ทหารชาติลาวเข้าโจมตียึดน้ำแบ่งได้ ในวันที่ 14 มกราคม 2511 สงครามทวีความรุนแรง
เพราะต่างรบเพิ่มจำนวนทหารมากขึ้นเป็นหลายกองพัน ในวันที่ 10 มีนาคม 2511 ทหารเวียตนามเหนือ
ซึ่งประกอบไปด้วยหน่วย แซปเปอร์ กองทหารราบ 4 กองพัน พร้อมปืนใหญ่ ใช้อำนาจการยิงเหนือกว่า
เข้าตีถล่มภูผาที เจ้าหน้าที่อเมริกัน ที่เป็นนายช่างเทคนิคประจำสถานีเรดาร์ ถูกฆ่าตายเกือบหมดพร้อมทหาร
นายพลวังเปา ทหารไทยที่เป็นหน่วยระวังป้องกันปลอดภัย และทั้งหมดถอนกำลังไปตั้งรับที่นาคัง
ต่อมานายพลวังเปาส่งกองกำลังทหารเข้าตียึดคืน แต่ไม่สำเร็จและประสบความสูญเสียเป็นจำนวนมาก
ทหาร 1,400 คน เหลือกับมา 400 คน นอกนั้นสูญหาย ตาย และบาดเจ็บ

เวียตนามเหนือเคลื่อนกำลังเจ้ามาในลาวมากถึง 4-5 หมื่นคน สร้างถนนและเผาทำลายหมู่บ้าน ตลอดการเดินทางที่ผ่าน
ในขณะที่กองกำลังของอเมริกาในเวียตนามก็เพิ่มขึ้นเป็น 540,000 คน และเพิ่มการดจมตีเส้นทางโฮจิมินห์เทรล
หนักหน่วงขึ้นด้วยเครื่องบินหลายชนิด รวมทั้ง บี-52

วันที่ 1 มีนาคม 2512 ฝ่ายกำลังของคอมมิวนิสต์ ส่งกำลังเข้ายึด นาคัง (ลิม่าไซด์ 36) ด้วยกำลังพลที่เหนือกว่า
อำนาจการยิงจากปืนใหญ่ และรถถัง จากนั้นก็บุกเข้ายึดเมืองเชียงขวาง และกดดันถึงล่องแจ้ง แต่ถูกตีโต้กลับ
จากกองกำลังของ นายพลวังเปาและสามารถจึดเชียงขวางคืนได้ในเดือนกันยายน และรุกคืบหน้ายึดเมืองสุยคืน
ทางรัฐบาลลาวและอเมริกาได้ร้องขอให้ไทยส่งกำลังเข้าช่วยเหลือและได้รับการตอบสนอง โดยส่งหน่วย
ทหารปืนใหญ่ในนาม เอส.อาร์. (ซันไร้ส์) ไปที่เมืองสุย และสนับสนุนการยิงให้ทหารลาวและแม้วของนายพลวังเปา
ในการเข้าตีภูกูด แต่ไม่สามารถยึดได้ ข้าศึกต่อสู้อย่างเหนียวแน่น

มกราคม 2513 ฝ่ายคอมมิวนิสต์ เพิ่มความกดดัน โดยเข้าตีเมืองสุย และยึดได้ในที่สุด พร้อมที่รุกเข้าตี
เมืองเชียงขวางอีกครั้ง จากนั้นก็มุ่งตรงเข้าตีเมืองชำทอง แต่ถูกต้านอย่างหนักพร้อมการดจมตีทางอากาศของสหรัฐ
จึงต้องถอยทัพไปอยู่เหนือทุ่งไหหิน ในขณะที่ทางไทยของเราได้ส่งหน่วย บี. ไอ. (กองพันทหารราบ) และ
บี. เอ. (กองพันทหารปืนใหญ่) เข้าสู่เนินสกายลายน์ที่ล่องแจ้งและชำทอง จากนั้นรุกคืบหน้าสู่บ้านนา
และได้ทำการรบกับฝ่ายคอมมิวนิสต์ นับศพของข้าศึกแล้วได้กว่า 100 ศพ อันเป็นวีรกรรมห้าวหาญของทหารไทย

ในเดือน ตุลาคม 2514 กองพันทหารเสือพรานได้เข้ามาทดแทน บี. ไอ. และ บี. เอ. ทำการรุกคืบหน้าจากบ้านนา
เข้าสู่ทุ่งไหหิน โดยมีกองทหารชาติลาว และทหารของ นายพลวังเปา เข้าตีนำหน้าด้วยการสนับสนุนทางอากาศ
จากเครื่องบินสหรัฐทั้ง F-5E และ F4 แฟนท่อม ตามด้วย B-52 แล้วแต่สถานการณ์ และการร้องขอ แต่ก็ไม่สามารถ
รุกคืบหน้าไปได้มากกว่านั้น มีแรงต้านจากฝ่ายคอมมิวนิสต์อย่างเหนียวแน่น

ทางด้านภาคเหนือของลาวก็ได้ส่งทหารเสือพราน 4 กองพัน ภายใต้การดูแลของ ฉ.ก.ราทิกุล และสามารถ
ถ่วงข้าศึกมิให้รุกล้ำเกินเขตเชียงลมได้ จนจบภารกิจ

ทางด้านใต้ปากเซ ฉ.ก.ผาสุก มีกองกำลังเสือพราน 4 กองพัน ต่อสู้ กองกำลังเสือพรานสามารถตีโต้และ
ทำความเสียหายให้ข้าศึกเป็นอย่างมาก นับศพของข้าศึกได้ถึง 115 ศพ และบาดเจ็บอีกเป็นจำนวนมาก

เดือนธันวาคม ข้าศึกเริ่มยิงรบกวนกองพันทหารเสือพราน และทหารปืนใหญ่ในทุ่งไหหิน ด้วย ค.และปืนใหญ่
เพื่อหาจุดตกของกระสุน กองกำลังข้าศึกประกอบไปด้วย กองพล 312 กองพลที่ 316 พร้อมกรมทหารปืนใหญ่
รถถัง และ ป.ต.อ. ขนาด 12.7, 37.5 และ 57 มม. ขณะเดียวกันก็กดดันทหารชาติลาวและม้งของนายพลวังเปาอย่างหนัก
จนต้องถอนตัวเมื่อ 19 ธันวาคม 2514 บี.ซี. 606, 608 และฐานปืนคิงคอง ต้องเผชิญหน้ากับข้าศึกโดยตรง และ
โดนอำนาจปืนใหญ่ 130 มม. จรวด 122 มม. ค.120 และรถถังที่มีปืนขนาด 85 มม. และ 76 มม. ยิงกระหน่ำจนในที่สุด
ก็ต้องถอนตัวในวันที่ 20 ธันวาคม 2514 พร้อมกับการสูญเสียเป็นอย่างมากทั้งบาดเจ็บ ตาย และสูญหาย

ในขณะเดียวกันทางด้านภูเทิง บี.ซี.609, 605 และฐานปืนไลอ้อน ก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน ต่อสู้กันตั้งแต่
วันที่ 18 ธันวาคม 2514 จนถึงวันที่ 19 ธันวาคม 2514 ก็ต้องขอให้ยิงปืนใหญ่แตกอากาศกลางฐาน โดย ฝ.อ.3 บี.ซี.609
และแฟ็กประจำกองพัน ซึ่งเสียชีวิตทั้งหมดพร้อมกับข้าศึกเป็นจำนวนมาก อันเป็นวีรกรรมที่เยี่ยมยอดของอินทนิล
ฝ.อ.3 และแฟ๊กปิงโห้ จากรายงานของนักบินที่บินผ่านฐาน เห็นศพนอนเกลื่อนฐาน

ทางด้านกองพัน บี.ซี.603, 607 และฐานปืนมัสแตงที่บ้านโตน อยู่ในสภาพเดียวกันกับกองพันอื่นๆ
เพราะข้าศึกเข้าตีพร้อมกัน และใช้อำนาจการยิง รถถัง และกำลังพลที่เหนือกว่าโดยที่ฝ่ายเราไม่สามารถ
จะใช้กำลังทางอากาศได้ เนื่องจากอากาศปิด หมอกลงจัด การทิ้งระเบิดสนับสนุนจึงทำไม่ได้
ในที่สุดก็ต้องถอนตัว ในวันที่ 19 ธันวาคม 2514

ทางด้านภูห่วง ข้าศึกก็เริ่มกดดันเช่นเดียวกัน เพื่อลดการสูญเสีย จึงสั่งถอนตัวในวันที่ 20 ธันวาคม 2514

ทางฝ่ายเราสูญเสียเป็นอย่างมาก ในการยุทธที่ทุ่งไหหิน ข้าศึกจึงฉวยโอกาสทำการขณะที่อากาศปิด
เครื่องบินไม่สามารถปฏิบัติงานได้ และใช้อำนาจการยิงกำลังพลที่เหนือกว่าทุ่มเข้าโจมตี
จนต้องถอนตัวพร้อมกับความสูญเสียในที่สุด

จากชัยชนะในครั้งนั้น ข้าศึกเคลื่อนกำลังเข้าประชิด เมืองชำทอง และล่องแจ้ง อันเป็นกองบัญชาการใหญ่
ของ นาพลวังเปา และกองกำลังเสือพราน ข้าศึกทำการโจมตีล่องแจ้ง ด้วยปืนใหญ่ 130 มม. จรวด 122 มม.
วันที่ 31 ธันวาคม 2514 จนถึง 2 มกราคม 2515 มากกว่า 300 นัด กระสุน 130 และจรวด ตกถูกกองกระสุนของ
ฝ่ายเราที่สนามบิน ระเบิดกึกก้องติดต่อกันถึง 3 วัน เครื่องบินไม่สามารถลงที่สนามบินได้ การส่งกำลังบำรุง
ทั้งอาหารและกระสุนต้องใช้การทิ้งร่มลงตามฐานต่างๆ รวมทั้งล่องแจ้งด้วย

ข้าศึกยังคงยิงรบกวนทั้งซำทอง และล่องแจ้ง ด้วยปืนใหญ่ 130 มม. และจรวด 122 มม. จนถึงวันที่ 10 มีนาคม 2515
ข้าศึกโถมกำลังอาวุธเข้าโจมตี บี.ซี.606,608 ด้านตะวันออกเฉียงเหนือของสนามบินซำทอง เข้าตีพร้อมกัน
ตั้งแต่ 5 โมงเย็น โดยตีเป็นระลอกจนถึงวันที่ 11 มีนาคม เครื่องบินก็ไม่สามารถจะเข้ามาทำการช่วยทิ้งระเบิดให้ได้
อากาศปิดหมอกลงจัด ในที่สุดก็ต้องถอนกำลัง เพราะข้าศึกใช้อำนาจการยิง ด้วยปืนใหญ่และปืนรถถัง
กำลังพลก็บุกเข้าประชิด เกิดความสูญเสียขึ้นเป็นจำนวนมาก ในระหว่างการถอนตัว ข้าศึกได้ซุ่มยิงเป็นจุดๆ
ทั่วทั้งหุบเขาที่เป็นเส้นทางถอนตัว บี.ซี.607 ถอนตัวเข้าล่องแจ้ง เหลือแต่ บี.ซี.610 ปักหลักสู้อยู่กองพันเดียว
จนถึงวันที่ 18 มีนาคม 2515 รถถัง 2 คัน ก็วิ่งขึ้นไปบนฐานกองพัน บี.ซี.610 และอีก 3 คันวิ่งผ่านสนามบินตามมา
กองพัน บี.ซี.610 จึงต้องถอนตัวไปทางตะวันตกเข้าทางลำน้ำงึม

เมื่อยึดซำทองได้หมด ข้าศึกก็เข้าโจมตี เนินสกายลายน์ต่อ ทั้งปืนใหญ่และจรวดยิ่งถล่ม ตลอดทั้งกลางวันและ
กลางคืน บี.ซี.616 ซึ่งอยู่ทางตะวันตกของสันสกายลายน์ ถูกกดดันด้วยอำนาจการยิง และกำลังพลที่เหนือกว่า
ต้องถอนตัวเข้าล่องแจ้ง ข้าศึกเข้าตีรุกไล่ไปตลอดแนว สกายลายน์อันมี บี.ซี.603, 604, 617 และ 618ตั้งรับอยู่

วันที่ 28 มีนาคม 2515 รถถัง ที-34 จำนวน 3 คัน วิ่งขึ้นบนสันสกายลายน์ พุ่งตรงเข้าหา บี.ซี.604 เครื่องบิน สเปคเตอร์
ติดปืน 105 มม. และเครื่องบิน สตริงเกอร์ติดปืน 40 มม. ช่วยกันยิงกระหน่ำ จนรถถัง 2 คันจอดพัง หนีไปได้ 1 คัน
ในวันรุ่งขึ้น บ-52 ทิ้งระเบิดปูพรม ได้รับความเสียหายละลายทั้งกรม ปฏิบัติงานไม่ได้ ข้าศึกจึงเริ่มถอนตัวออก
เพราะทางฝ่ายเราทิ้งระเบิดใส่อย่างหนักจึงสามารถรักษาล่องแจ้งอันเป็น บ.ก.ใหญ่ และฐานสุดท้าย
หากรักษาไม่ได้ก็คงถูกข้าศึกรุกไล่ถึงเวียงจันทน์แน่นอน

จากนั้นฝ่ายเราก็เริ่มเป็นฝ่ายเข้าตีโต้กลับ ยึดซำทองคืน และตีขึ้นด้านเหนือ ยึดภูล่องมาค บ้านนา ภูแท่น
ชายทุ่งไหหิน ไปทางตะวันออกทางซำทอง เนินซีบร้า บ้านหินตั้ง ภูเซอ และป่าดงคืนได้ทั้งหมด

ธันวาคม 2516 ปรับกำลังใหม่ แบ่งเป็นกรมทหารราบ 3 กรม กรม.201 เข้าตีเมืองสุย กรม.202 เข้าตีภูล่องมาค
บ้านนา และรักษาพื้นที่ กรม.203 เข้าตีเมืองกาสีและศาลาภูคูณ ทางแยกสาย 13 ติดกับสาย 4/7 ซึ่งทางตะวันตก
ไปหลวงพระบางทางตะวันออกไป เมืองสุย ทุ่งไหหิน ทางใต้ลงเวียงจันทน์ จึงเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญ

กรมทหารราบที่ 201 ทำภารกิจไม่สำเร็จ เมื่อยกกำลังพลไปถึงเมืองสุย ข้าศึกรอตั้งรับอยู่จึงถูกโจมตีอย่างหนัก
ตั้งตัวไม่ทันจึงต้องถอนกำลังกลับ

กรมทรารราบที่ 203 เข้าตีเมืองการสี ยึดรถถังได้ 2 คัน และปืนใหญ่ 122 มม. 7 กระบอก เข้าตีต่อเพื่อยึดศาลาภูคูณ
และสนามบิน 260 ได้ ขับไล่ข้าศึกออกไปทางตะวันออกของทางแยกศาลาภูคูณได้ 9 ก.ม. ถูกต้านอยู่กับที่
จนถึงวันสงบศึก วันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2516 และรักษาไว้ได้จนจบภารกิจส่งมอบให้ทหารชาติลาว ถอนตัวกลับล่องแจ้ง
และอยู่เป็นกรมสุดท้ายจึงถอนตัวกลับเมื่อเดือน ธันวาคม 2516

กองกำลัง วี.พี.ที่ล่องแจ้ง ได้รับคำสั่งให้ลดจำนวนกำลังพล และส่งมอบพื้นที่ให้ทหารชาติลาว และทหารแม้ว
ของนายพลวังเปา บ.ก.ผสม 333 (วี.พี.) แปรสภาพเป็น จึ.เอ็ม.2 เมื่อวันที่ 1 มกราคม 2517 มีกำลัง บี.ซี.603,
ร้อย อ.ว.น.203, บี.ซี.604A และ บี.ซี.619A อยู่รักษาล่องแจ้ง กำลังส่วนอื่นส่งกลับน้ำพอง และลพบุรี
ดำเนินกรรมวิธีปลดพ้นสภาพ

จี.เอ็ม.2 ปฏิบัติหน้าที่ และส่งมอบพื้นที่ให้ทางนายพลวังเปา และทหารชาติลาว เมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม 2517
ฝ่ายอำนวยการ บก.จี.เอ็ม.2 และกำลังทหารเสือพรานเดินทางกลับสู่น้ำพองเพื่อดำเนินกรรมวิธีปลดพ้นสภาพ

นักรบนิรนาม 333 ได้ปฏิบัติภารกิจสำเร็จสมบูรณ์แบบ โดยสามารถตรึงข้าศึกและลัทธิคอมมิวนิสต์ให้หยุด
อยู่ในพื้นที่ประเทศเพื่อนบ้าน และการยึดครอง กระทำเมื่อกองกำลัง นักรบนิรนาม ถอนตัวกลับสู่ประเทศไทยแล้ว
จากการสนับสนุนที่กล่าวมาแล้วข้างต้น โดยคำให้การของเหล่านักรบนิรนามที่ตกเป็นเชลยศึกและกลับสู่
ประเทศไทยโดยการแลกเปลี่ยนเชลยศึกที่เมืองโพนสะหวันแขวงเชียงขวาง

รุ่นแรก ครั้งที่ 1 เมื่อ 19 กันยายน 2517 จำนวน 150 นาย

รุ่นสอง ครั้งที่ 2 เมื่อ 29 กันยสยน 2517 จำนวน 64 นาย

เราได้รับนักรบนิรนามที่ตกเป็นเชลยศึก รวม 214 นาย ในจำนวนนี้ไม่มีนายทหารกลับมาเลย) มียอดสูญหาย 17 นาย)
และจากการสรุปคำให้การของเชลยศึก นักรบนิรนาม พวกข้าศึกและคอมมิวนิสต์ยะยึดครองประเทศไทยให้ได้
ในปี 2520 ซึ่งก็ไม่สามารถกระทำได้ นับเป็นการสรุปได้ว่า ภารกิจของนักรบนิรนามทั้ง 30 กองพัน รวมทั้ง
อาสาสมัครพลเรือน เจ้าหน้าที่ต่างๆ ที่ร่วมปฏิบัติงานตั้งแต่ ปี 2504 จนถึงปี 2517 ได้ทำการปกป้องประเทศชาติ
ให้พ้นจากภัยการรุกรานขอฝ่ายคอมมิวนิสต์ได้สำเร็จ สมบูรณ์ตามความตั้งใจและมุ่งหมายของเหล่านักรบนิรนาม
พวกเราขอคารวะแด่ดวงวิญญาณของเพื่อนนักรบที่พลีชีพเพื่อชาติในสมรภูมิลับครั้งนี้

http://www.uwa333.com/index.php?option=com_content&task=view&id=61&Itemid=53

ยุทธการถล่มภูผาที โดย พล.อ.อ.วีระวุธ ลวะเปารยะ

เขียนโดย โดย ท้าวโผผิน พล.อ.อ.วีระวุธ ลวะเปารยะ

LIMASITE 85
http://www.laoveterans.com/photo6.html

ยุทธการถล่มภูผาที (LS-85)

พล.อ.อ.วีระวุธ ลวะเปารยะ

เป็นที่ทราบกันดีแล้วว่า ลัทธิคอมมิวนิสต์ ได้เริ่มแผ่ขยายเข้ามาสู่ภูมิภาคเอเชียในประเทศลาวตั้งแต่ปี พ.ศ.2507
ผลกระทบสู่ประเทศไทยก็คือ จะต้องเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นคอมมิวนิสต์ นั่นหมายถึง
สถาบันอันเป็นที่เคารพของชาวไทยมานับพันปี คือ ชาติ พุทธศาสนา และพระมหากษัตริย์
จะต้องถูกล้มล้างเหมือนประเทศรัสเซีย ประเทศจีน ประเทศเวียตนาม และกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด
ระหว่างลาวแดง ผู้ฝักใฝ่ในลักทธิคอมมิวนิสต์ และลาวขาวผู้รักประชาธิปไตย นี่คือ ต้นกำเนิดของนักรบนิรนาม
ทั้งภาคพื้นดินและภาคอากาศของชาติไทย ที่อาสาเข้าร่วมรบเพื่อผลักดัน มิให้ลัทธิมหาภัยนั้นเข้ามา
ในแผ่นดินธรรมแผ่นดินทองของเราได้

ภูผาที เป็นยอดเขาสูงประมาณ 8,000 ฟุตเหนือระดับน้ำทะเล ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของ บ้านนาคับ
ห่างจากแนวถนนยุทธศาสตร์สาย 13 เวียตนามเหนือ-เวียตนามใต้ ซึ่งเป็นถนนสายหลักในการลำเลียงยุทโธปกรณ์
ของคอมมิวนิสต์ และมีถนนแยกเข้าสู่ลาวเพื่อลำเลียงยุทโธปกรณ์ ตั้งสถานีเรดาห์ ปืนต่อสู้อากาศยาน
ปืนใหญ่ไว้บนยอดเขาภูผาทีนี้ ซึ่งรับการสนับสนุนจากรัสเซีย

พวกเราได้รับการบรรยายสรุปในห้องยุทธการ AOC (Air Operation Center) ที่ฐานบินเวียงจันทน์ ตั้งอยู่ปลาย
สนามบินวัดไตร คือ สนามบินเวียงจันทน์นั่นเอง หน่วยบินหิ่งห้อย Fire Fly ฟังดูน่ารัก แมลงตัวน้อยๆ
เวลาบินกลางคืนจะมีแสงแว็บๆ แต่เวลากลางวันจะมีนามเรียกขานว่า พญาอินทรีย์ Eagle ซึ่งเหี้ยมโหดและดุร้าย
สรุปว่า หน่วยบิน Fire Fly จะต้องทำลายสถานีเรดาห์และฐานปืนบนยอดเขาภูผาทีให้ราบเป็นหน้ากลอง
ไม่ว่าจะกี่เที่ยวบิน

ณ เวลานั้น น.ต.วรนาถ อภิวารี (ท้าวเฉนียน) เป็นหัวหน้าหน่วยบินหิ่งห้อยผู้เขียนเป็นนักบินประจำหน่วยรุ่นที่ 9
ชุดที่ 1 ร.ท.วีระวุธ ลวะเปารยะ (ท้าวโผผิน) รับภารกิจโจมตีทางอากาศระหว่างวันที่ 19 มิถุนายน – 19 ธันวาคม
พ.ศ.2511

ยุทธการถล่มภูผาทีจึงเปิดฉากตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ.2511 เป็นต้นไป หัวหน้าเฉนียน ได้กำหนดเส้นทางบิน
ระยะสูง ยุทธวิธี จุดเช็คพอยท์ สนามบินสำรอง ฯลฯ ปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือ เป็นฤดูฝน สภาพอากาศเหนือเป้าหมาย
มีเมฆมาก บางแห่งก่อตัวสูงเป็นธันเดอร์สตอร์ม (Thunder Storm) หลายลูก ขวางเส้นทางบินบ้าง อยู่ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง
บางวันเมฆปิดยอดเขาหมด กว่าจะยกตัวก็สายมากประมาณ 08.00-09.00 น. จึงจะวิ่งขึ้นไปทำงานได้ บางวันไป
ไม่ถึงที่หมาย เพราะเมฆปิดเส้นทางต้องกลับมาปลดระเบิดทิ้งทั้งหมด ที่พื้นที่ปลดอาวุธ เป็นป่าทึบมากอยู่หลัง
ภูเขาควาย จึงต้องตกลงกับฝ่ายอเมริกาว่า สภาพอากาศเช่นไร จึงจะให้เครื่องบินไปทำงาน เพราะเกิดความสูญเสีย
มาแล้ว คือ ชนภูเขาทั้งหมู่บิน เป็น Vertigo หลงฟ้าบ้าง

แต่ความจำเป็นทางยุทธการที่ต้องรีบทำลายสถานีเรดาห์ให้ได้โดยเร็วที่สุด ดังนั้นบางวันที่สภาพอากาศดี
เราจึงต้องทำสองเที่ยวบิน เส้นทางบินไกลมาก จากสนามบินเวียงจันทน์ไปภูผาทีใช้เวลาบินประมาณ
หนึ่งชั่วโมงสิบนาที ทำการโจมตีสิบห้านาทีและบินกลับหนึ่งชั่วโมง รวมเวลาบินสองชั่วโมงยี่สิบห้านาที
หมายถึงว่าเชื้อเพลิงในเครื่องบินจะหมดเกลี้ยงในเวลาบินสองชั่วโมงห้าสิบนาที พวกเราจึงต้องบินด้วยความ
ระมัดระวัง ประหยัดเชื้อเพลิงอย่างยิ่งและไม่ให้เสียเวลาในการรอการทำงานของหมู่บินข้างหน้า ดังนั้นการวิ่งขึ้น
จึงทิ้งระยะห่างหมู่ละสิบห้านาที อาวุธที่บรรทุกไป ไม่ว่าจะเป็นระเบิดขนาด 250 ปอนด์ ระเบิดไว้ท์ฟอสฟอรัส
น้ำหนักลูกละ 125 ปอนด์ จรวดขนาด 7 นัดต่อกระเปาะ ไว้ยิงเข้าไปในช่องปืนใหญ่ใต้บังเกอร์บนยอดเขา
ซึ่งตั้งอยู่รอบสถานีเรดาห์

พวกเราต้องไต่หาระยะสูงขึ้นถึง 12,000 ฟิต เพื่อทำการทิ้งระเบิดมุมสูงที่แม่นยำต่อกาคารสถานีเรดาห์
มองดูคล้ายตู้คอนเทนเนอร์หลายตู้ตั้งอยู่ใกล้ๆ จานเรดาห์ แต่ละหมู่บิน Eagle Red Eagle White Eagle Blue
และ Eagle Green จะบรรทุกอาวุธไม่เหมือนกัน แล้วแต่ว่าจะโจมตีเป้าหมายอะไร บางหมู่บินบรรทุกจรวด 7 นัด
4 กระเปาะ เพื่อยิงเข้าไปในช่องปืนใหญ่ใต้บังเกอร์ ซึ่งทำด้วยต้นซุงทั้งต้นเป็นหลังคาบังเกอร์ ภารกิจนี้จะสนุก
และมันมาก เพราะท้าทายความแม่นยำของการยิงจรวด และต้องเสี่ยงกับปืนต่อสู้อากาศยาน ซึ่งยิงสวนมา
แลกหมัดกัน “ต่างคนต่างหยิบยื่นความตายให้แก่กันและกัน แล้วแต่ใครจะได้รับก่อนกัน” มีเที่ยวบินหนึ่งของผม
หลังจากโจมตีสถานีเรดาห์บนยอดเขาภูผาทีแล้ว ก็บินกลับเวียงจันทน์ เที่ยวบินนี้เสียเวลาในการเดินทาง
เพราะต้องหลบเมฆใหญ่ๆ เมื่อออกจากเป้าหมาย ผมบินเป็นหมายเลข 3 ตรวจดูน้ำมันเชื้อเพลิงแล้วเหลือไม่ถึงครึ่งถัง
แสดงว่าผมคงน้ำมันหมดก่อนถึงเวียงจันทน์แน่ จึงรายงานหัวหน้าหมู่บิน Eagle White ว่า เชื้อเพลิงเหลือน้อย
หัวหน้าหมู่บินตอบว่า เช็คพอยท์สุดท้ายที่จุดโล่งแจ้ง ถ้าไม่พอแน่ ก็ให้ลงเติมเชื้อเพลิงที่สนามบินโล่งแจ้ง
ผมก็ตอบว่าตกลง เมื่อบินมาถึงสนามบินโล่งแจ้งที่ปลายปีกซ้าย ไฟเหลืองแสดงว่าน้ำมันเหลือน้อย ก็กระพริบแว็บๆ
ห่างๆ ผมก็รายงานหัวหน้าหมู่ว่าไฟเตือน Low fuel แสดงแล้ว หัวหน้าหมู่ก็ให้ผมแยกตัวไปลงที่สนามบินโล่งแจ้งได้
เพื่อเติมน้ำมันเชื้อเพลิง แล้วให้บินกลับไปเวียงจันทน์ ผมตอบตกลง หัวหน้าหมู่เปลี่ยนวิทยุไปติดต่อหอบังคับการบิน
โล่งแจ้งว่า จะมี T-28 ลงฉุกเฉิน ผมแยกหมู่เลี้ยงซ้ายเข้าหาสนามบินโล่งแจ้ง ซึ่งห่างประมาณ 20 น๊อตติคอลไมล์
เปลี่ยนคลื่นวิทยุ ติดต่อกลับหอบังคับการบินขอลงฉุกเฉิน เพราะเชื้อเพลิงน้อย ผมรายงานตำแหน่งที่อยู่ทั้งทิศทาง
ระยะทาง และเวลาโดยประมาณจะถึงสนามบินโล่งแจ้ง หอบังคับการบินรับทราบและประกาศฉุกเฉิน ให้ทาง
ภาคพื้นเตรียมรถดับเพลิง รถพยาบาลมารอพร้อมข้างสนามคอยชั่วเหลือ พวกนักบินทุกคนศึกษาสนามบินแล้วว่า
เป็นอย่างไร ทางวิ่งสนามบินโล่งแจ้งมีหน้าผาอยู่ปลายทางวิ่ง ถ้าเบรกไม่อยู่ เพราะลงด้วยความเร็วสูงก็จะชนหน้าผา
ดังนั้นต้องอาศัยฝีมือพอสมควร ผมไม่เคยมาลงที่นี่เลย แต่ต้องลงเพราะถูกบังคับด้วยไฟเหลืองกระพริบถี่ขึ้นๆ นั่นเอง
เมื่อตรวจครั้งสุดท้ายก่อนลงสนาม เช่น การล้อแล้ว เปิดแฟลบแล้ว ความเร็วพอดี ลำบากนิดหนึ่ง ต้องหิ้วตัว
ให้ข้ามเนินเล็กๆ ปลายสนามก่อนถึงจุดแปะ จะมีลมกรรโชกแรงบ้าง มองเห็นซากเครื่องบิน 0-1 พังอยู่ 1 ลำ
ที่ผมร่อนผ่านไป เข้าสู้สุดแปะ ผมบังคับ T-28 คู่ใจลงได้เรียบร้อยสุดสนามเป็นหน้าผาสูง ด้านขวามือเป็นลานจอด
เจ้าหน้าที่ภาคพื้นเรียกเข้าจอด บนลานด้านขวามือ ซึ่งมีเครื่องบินหลายแบบจอดอยู่ เช่น T-28, 0-1, C-46
เฮลิคอปเตอร์ของแอร์อเมริกา เจ้าหน้าที่ทหารไทยและลาวขับรถจี๊บมารับผมไปทานข้าวกลางวันบนกองบังคับการ
ของนายพลวังเปา ทหารแม้ว ลาว ไทย ทำงานร่วมกัน ตั้งอยู่บนเนิน มองลงไปจะเห็นสนามบินโล่งแจ้งชัดเจน
บรรยากาศเย็นสบาย มีลมพัดผ่าน มีโต๊ะอาหารตั้งอยู่ริมชาน มีอาหารเตรียมรอไว้รับประทานร่วมกันกับทหารลาว
แม้ว ไทย ผมจำชื่อไม่ได้เพราะมีเวลาคุยกันสั้น ทั้งภาษาไทยและภาษาลาว นายพลวังเปาออกมาจากห้องยุทธการ
แวะเข้ามาทักทายผม ได้จับมือกัน และขอให้ผมโชคดีแล้วพาคณะออกไปตรวจพื้นที่ ผมโชคดีที่ได้พบผู้นำเผ่าม้ง
ซึ่งเป็นกำลังสำคัญในการต่อต้านคอมมิวนิสต์ทาง ภาคพื้นดินของลาว วิทยุมาจากลานจอดว่า เติมเชื้อเพลิง
ให้เรียบร้อยแล้ว

เวลานั้นประมาณบ่ายโมง ผมเดินลงมาจาก บก.พร้อมกับทหารไทย และลาว ไปขึ้นรถจี๊ปไปลานจอดเครื่องบิน
ระหว่างทางข้างๆ มีคนนั่งขายของซึ่งเป็นตลาดรวม ผมเห็นลาวม้งนั่งขายฝิ่นใส่กระป๋องบุหรี่การิคเต็มกระป๋อง
เป็นสีเหนียวๆ เหมือนยางมะตอย กระป๋องละ 500 บาท ปืนพกออร์โตเมติกขนาด 11 มม. (US ARMY)
วางขายกับพื้นดินหลายกระบอก ราคากระบอกละ 1,000 บาท บางแผงมีบุหรี่ เหล้ายี่ห้อดีๆ มากมาย ราคาถูกมาก
เด็กหนุ่มลาว หรือม้งไม่ทราบ อายุราว 14-15 ปี แต่งชุดทหารสีเขียว ขาขาดหนึ่งข้างต้องเดินใช้ไม้ค้ำรักแร้หลายคน
แต่ยังสะพายปืนกลคาร์บินพร้อมรบเสมอ รถจี๊บพาผมผ่านตลาดรวมเข้าสู่สนามบิน ข้างๆ ถนนเข้าทางวิ่ง (RUNWAY)
มีหลุมใหญ่หลายหลุม ขุดเรียงกัน ลึกประมาณ 3 เมตรเศษ กว้างยาว 3 x 4 เมตรเศษ ปากหลุมมีไม้ไผ่บาดเอาสังกะสีวาง
และทับด้วยก้อนหินใหญ่พอประมาณ ไว้ป้องกันสังกะสีปลิว ทหารไทยที่ขับรถจี๊บบอกว่า นี่เขาเรียกว่า “ขุม” ไว้
ขังนักโทษ ผมอยากดูและขอให้จอดรถลงไปเปิดสังกะสีดุ มองลงไปในหลุม มีนักโทษอยู่ 1 คน ยืนพิงข้างผนังขุม
พื้นดินเปียกแฉะเป็นโคลน มองดูลื่นมาก นักโทษนุ่งผ้าเตี่ยว เสื้อผาขาดวิ่น ต้อง นั่ง นอน กิน ถ่าย อยู่ในขุมนี้
จนกว่าจะได้รับคำตัดสิน ปล่อยหรือประหาร เพราะเป็นเวียตกง หรือลาวแดงที่จับได้ในสนามรบ ผมกลับขึ้นรถ
ด้วยใจหดหู่ นึกถึงตัวเองว่าถ้าเครื่องบินผมถูกยิงต้องโดดร่มและถูกจับได้ “ขุม” คงรออยู่เช่นกัน ซึ่งผมตั้งใจ
ไว้แล้วว่า ก่อนจะถูกจับ ผมจะเหลือกระสุนปืนพกรีวอลเวอร์ประจำกายไว้ยิงตัวตาย 1 นัดแน่นอน

พอถึงลานจอดซึ่งเครื่องบิน T-28 ของผมได้รับการบริการเชื้อเพลิงหล่อลื่นอย่างดี มีเจ้าหน้าที่รอบริการพร้อม
ผมหันไปดูเครื่อง C-46 คล้ายเครื่อง DAKOTA ของไทย จอดอยู่ห่างประมาณ 30 เมตร กำลังทำหน้าที่ส่งกำลังบำรุง
ไปยัง Site ต่างๆ บนยอดเขาที่ตั้งของฝ่ายเราเอง (ลาวขาว) มีคนจูงควาย 3-4 ตัวไปที่เครื่องบิน ซึ่งเปิดประตูข้าง
แบบกว้างรอไว้ พอควายเข้ามาถึงก็เอาปืนยิงหัวล้มลงตรงนั้นเลย เอารถยกโฟลคลิฟต์ (Folk Lift) แซะและยกใส่
เครื่องบินช่วยกันดันตามรอลเลอร์ (Roller) เข้าไปด้านในควายตัวถัดมาก็ถูกลากเข้าที่ประหารและส่งขึ้นไปบน C-46
จนหมดทั้ง 4 ตัว นี่เป็นการส่งกำลังบำรุงทางอากาศ เมื่อถึงที่หมายเครื่องบินก็จะเอียง และปล่อยความทั้งตัว
ลงไปให้ทหารข้างล่างชำแหละกันเอง บางเที่ยวก็ส่งข้าวสารใส่กระสอบแบบหลวมๆ กันแตกทิ้งลงไปให้
บางแห่งขาดน้ำดื่มก็ส่งน้ำแข็งเป็นก้อนใหญ่ๆ ลงไปให้รอดตายไปก่อนเช่นเดียวกัน

ผมหันกลับมา ล่ำลาผู้มาส่ง ขอบคุณผู้ให้บริการเครื่องบินคู่ใจของผม แล้วก็ก้าวขึ้นเครื่องแต่งตัว ติดเครื่องยนต์
ติดต่อหอบังคับการบิน โบกมืออำลาอีกครั้ง เคลื่อนตัวไปตั้งลำที่ปลายสนามด้านหน้าผา ตรวจดูความพร้อม
ของเครื่องบิน แล้วบอกหอบังคับการบินโล่งแจ้งว่า Eagle White 3 พร้อม วิ่งขึ้นแล้ว ผมดูนาฬิกาบ่ายสองโมงสิงห้านาที
ผมจากโล่งแจ้งมาด้วยหัวใจที่มืดตื้อ ไม่สมชื่อโล่งแจ้งเลย นี่แหละสงครามที่โหดร้าย สังเวยด้วยชีวิตมนุษย์
และสรรพสัตว์ ผมบิดสวิตซ์วิทยุไปฟัง Eagle อื่น ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ได้ยินเสียงการติดต่อว่าจบภารกิจ
เที่ยวที่ 2 ในการโจมตีถล่มภูผาที กำลังตามหลังผมมาลงที่เวียงจันทน์ เป็นอันว่าวันนี้ผมไปทำงานเพียงเที่ยวเดียว
แต่ได้พบ ได้เห็น ได้คิดว่า ถ้าประเทศไทยต้องตกในสภาพนั้น
สถาบันทั้งสาม อันเป็นที่รักของเราจะเป็นอย่างไร
ผมมาทำหน้าที่ตรงนี้ถูกต้องแล้ว ผมมีกำลังใจในการรบขึ้นมาอีกมาก Eagle ทั้งหลายปฏิบัติการถล่มภูผาทีต่อ
จนตลอดเดือนกรกฎาคม รวมทั้งสิ้นกว่า 20 เที่ยวบิน เที่ยวบินละ 12 เครื่อง (T-28) รวม 240 เที่ยวบิน
น้ำหนักอาวุธที่ใช้ไปประมาณ 200 ตัน ผลของการโจมตีภูผาที ก็มียอดเขาที่เรียบเหมือนหน้ากลองจริงๆ

ปัจจุบันนี้ ผมภูมิใจที่ประเทศไทยรอดพ้นจากลัทธิคอมมิวนิสต์
รักษาพระพุทธศาสนาคู่ไทยต่อไปได้มาถึงปัจจุบันนี้
และจะไม่ยอมให้ลัทธิ หรือศาสนาใดมาล่วงเกินประเทศชาติของผมอีก
ขอเอาชีวิตเป็นเดิมพันเช่นกันกับอดีตที่ผ่านมา

ท้าวโผผิน
พล.อ.อ.วีระวุธ ลวะเปารยะ



















Thai PARU with Lt. Gary Boros












It was then shipped to NKP (Nakhon Phanom RTAFB, Thailand)
and became TSQ-81 code name "BROMO".


Photos Courtesy of
Col. Gerald Clayton

http://www.laoveterans.com/photo4.html











http://www.laoveterans.com/photo5.html

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

[hacksecret]

http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1274509903&grpid=00&catid=

วันที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2553 เวลา 13:29:04 น.
มติชนออนไลน์

"ปณิธาน"เผยเตรีมรับมือคาร์บอมบ์สมบูรณ์ที่สุด
"สาทิตย์"ปัดจัดฉากจับอาวุธ ค้นวัดปทุมฯพบซุกอีกเพียบ

"ปณิธาน"เผยเตรีมรับมือคาร์บอมบ์ที่สมบูรณ์ที่สุด

นายปณิธาน วัฒนายากร ปฏิบัติหน้าที่โฆษกประจำสำนักนายกรัฐมนตรี กล่าวเมื่อวันที่ 22 พฤษภาคมว่า
นายกรัฐมนตรีกำชับเรื่องการควบคุมตัวแกนนำให้รัดกุม นอกจากนี้ยังรับทราบว่ามีการเตรียมการทำคาร์บอมบ์ที่มีสภาพสมบูรณ์ที่สุด
นอกจากนี้ ศูนย์อำนวยการแก้ไขสถานการณ์ฉุกเฉิน(ศอฉ.)เตรียมยกเลิกข้อบังคับควบคุมเส้นทางพื้นที่
แยกราชประสงค์และพื้นที่โดยรอบ คาดว่าวันพรุ่งนี้จะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ พร้อมจับตาพื้นที่ 5 จังหวัด
เป็นพิเศษที่อาจจะมีการก่อเหตุ เช่น ฉะเชิงเทรา กาญจนบุรี พิษณุโลก เพชรบูรณ์ และอุตรดิตถ์

ค้นวัดปทุมฯอีกรอบเจออาวุธเพียบ ลากรถซุกเครื่องเพชรเข้าสน.

ผู้สื่อข่าวรายงานว่า เมื่อเวลา 08.30 น. เจ้าหน้าที่ทหารได้เข้าค้นหาอาวุธภายในพื้นที่วัดปทุมวนาราม
อีกครั้ง ปรากฎว่าพบอาวุธปืนอาร์ก้า 47 พับฐาน จำนวน1 กระบอก พร้อมกระสุนปืน 30 นัด
แม็คกระซีนบรรจุกระสุนปืนเอ็ม 16 ค้างอยู่ 1 นัด ระเบิดควันถอดสลักแล้ว 1 ลูก
ระเบิดแสวงเครื่อง 1 ลูก มีดดาบ 3 เล่ม และขวาน 1 ด้าม

นอกจากนี้เจ้าหน้าที่ ตำรวจได้ลำเลียงรถยนต์จำนวน 14 คัน ที่จอดอยู่ภายในวัดเพื่อนำไปตรวจสอบว่า
มีอาวุธหรือไม่ และตรวจสอบหาเจ้าของรถแต่ละคัน รวมถึงรถยนต์เบนซ์สีดำ ของนายขวัญชัย ไพรพนา
แกนนำแนวร่วมประชาธิปไตยต่อต้านเผด็จการแห่งชาติ(นปช.) ด้วย

ผู้สื่อข่าวรายงานเพิ่ม เติมว่า เจ้าหน้าที่ได้นำรถกระบะนิสสันบิ๊กเอ็มเแวน และรถยนต์ยี่ห้อฮอนด้าซิวิค
สีน้ำเงินสามประตู ไปดำเนินคดีที่สน.ปทุมวัน เนื่องจากเจอเครื่องเพชรภายในรถ

"สาทิตย์" แจงเปล่าจัดฉากจับอาวุธ[/size]

นายสาทิตย์ วงศ์หนองเตย รัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี เปิดเผยว่า การที่เจ้าหน้าที่ทหาร
และตำรวจได้เข้าเคลียร์พื้นที่ราชประสงค์และวัดปทุมวนารามวรวิหาร สามารถตรวจค้นเจออาวุธ
ของกลุ่มผุ้ชุมนุมทิ้งไว้จำนวนมากเมื่อวันที่ 20 พฤษภาคม โดยจะนำมาแถลงข่าวที่ศูนย์อำนวยการ
แก้ไขสถานการณ์ฉุกเฉิน (ศอฉ.) ในช่วงบ่ายวันนี้ ไม่ได้เป็นการตัดฉากของเจ้าหน้าที่รัฐ
อาวุธทุกชิ้นเจ้าหน้าที่ได้เขียนแผนผังรายละเอียดว่ายึดตรวจค้นได้ที่ใดสามรถตรวจสอบได้


http://nonlaw.forumotion.com/forum-f7/topic-t1057-125.htm?sid=b96a0785890a89397da80f114e554fef

http://bsltaocnke.tripod.com/

This article was posted in late December 2005 antitled:
"Bush Appointee Conspired with Pedophiles and Traffickers in Children -
US Should Recall New Ambassador to Thailand, Ralph Boyce -
Thai Government Should Protest Appointment of former Charge d'Affaires

Bush Appointee Conspired with
Pedophiles and Traffickers in Children

US should recall ambassador to Thailand, Ralph Leo ("Skip") Boyce
Thai government should have protested appointment of former Charge d'Affaires
The Bush Administration's nominee for ambassador to Thailand conspired with
pedophiles and traffickers in children while charge d'affaires at the American Embassy
in Thailand in the mid-1990's.

Ralph Leo ("Skip") Boyce, Jr., a career civil servant from Virginia who was recently
American ambassador to Indonesia, and two American consular officials in Bangkok,
Christopher Richard and Thomas Patrick Furey, conspired with pedophiles and traffickers
in women and children to traffic prostitutes and children to Europe and the United States
and aided pedophiles and procurers in eluding the Thai police and escaping
the country a decade ago.

In one glaring example of official misconduct, in August 1995, Richard,
who was chief of the American Citizen Services section of the American Embassy
in Bangkok, conspired with pedophiles in Belgium, Thailand and United States to
defraud the Thai government and traffic a young Thai child to pedophiles in Belgium.
Richard bribed and coerced Thai welfare, police and immigration officials to withdraw
an official order to keep the child in Thailand. Thai officials had issued and enforced
the order at the request of the child's American godfather. The child's mother,
a Lao woman who worked as a bar maid, was part of a criminal gang of pedophiles,
pimps and prostitutes operating in the notorious Thai resort town of Pattaya and
in Antwerp, Belgium.

The child was procured to a pedophile and child trafficking gang in Belgium
shortly afterward. His fate is unknown. Traffickers in children, operating with Belgian
and Thai officials of local government and "non-governmental organizations"
("NGO's") and international agencies, including the Red Cross and UNICEF,
have obstructed the family's efforts to trace the child.

Boyce ignored complaints about Richard's misconduct and warnings that the child
was in peril. He ignored advice to alert the Thai government to the matter and
urge it to recover the child. Boyce passed the buck to Furey, who offered the run-around,
gave misleading information and, eventually, boasted of his complicity with the Belgian
pedophile ring in his official correspondence.

Furey, a career civil servant from Oregon, is presently "Minister-Counselor for
Consular Affairs" at the American Embassy in London. Richard later conspired
with top Thai police officials to block an investigation of the matter.
The source of several subsequent failed assassination attempts of the child's American
godfather by the Thai police appears to have been the American Embassy in Bangkok.
Embassy personnel also planted a front-page article in one of Bangkok's two
English-language dailies to encourage the child's traffickers and assassins in the police.

The documentary evidence against Boyce, Furey and Richard is irrefutable.
Their conduct was indefensible. The State and Justice Departments have been sitting
on the evidence for nearly a decade, refusing to acknowledge its significance or
implications. It is inconceivable that anyone but the most corrupt and perverse American
or Thai official would accept Boyce as American ambassador to Thailand.

Yet, Boyce arrived in Bangkok in early January to take up the post.
The American government has limited the diplomatic immunity of its officials abroad.
It should cancel Boyce's appointment. It should prosecute Boyce, Furey and Richard
for their immoral and reprehensible behavior. The Thai government should declare Boyce,
Richard and Furey persona non grata and protest the nomination of Boyce as ambassador.

Lawrence Blackstone, Thailand
email: blackstonl@yahoo.com

What happened to Boyce?

January 24, 2008

Bush's nomination of Boyce as American ambassador to Thailand was confirmed by
the U. S. senate and Boyce began his three-year tour in Thailand on January 1, 2005.

Boyce's will be remembered for the acrimony that he caused, essentially by
1) refusing, as chairman, to hold FTA talks with Thailand in the open;

2) lobbying the Thai government with American alcohol and tobacco company lobbyists
to reduce the ban on advertising of alcohol and tobacco products;

3) opposing the local unlicensed reproduction of urgently needed AIDs-drugs;

4) blaming the junta for the advertising ban and unlicensed local manufacture of pharmaceuticals; and

5) refusing to express opposition to the unpopular Burmese junta.

Boyce's three-year tour ended in late December 2007.

Following his tour as ambassador, Boyce left the foreign service, early, before his scheuled retirement,
amid rumors that he was a figure in the international traffic in women and children and that he planned
to resume lobbying in Thailand for American alcohol, tobacco and pharmaceutical interests.

Boyce is reportedly living now in Singapore where he has a post as senior research
fellow at the Lee Kuan Yew Institute.

The child-trafficking case mentioned above was brougth to Boyce's attention in 1995 during
a period when Thailand was without an American ambassador. Rather than alert the Thai goverment,
he chose to ignore the matter and deferred to Furey and Richard in the consular section.
Boyce's secretary reported that Boyce maintained that it was a consular matter and
did not concern him.

Between Boyce's time as Chief of Mission and ambassador, there were three American ambassadors
to Thailand. Each was asked to alert the Thai government to the matter and urge the child's recovery.
They repeatedly refused. Their aides and secretaries explained that they refused to become involved,
maintained that it was a consular matter and sent the requests to the consular section.

Only one ambassador, William H. Itoh, responded, acknowledging the request, with an official letter,
in 1996. But he refused to take any action.

The next two ambassadors, Richard E. Hecklinger and Darryl N. Johnson, defered to the consuls,
Richard, who replaced Furey, and then Alice Moore and Leslie Rowe. Moore and Rowe insisted
that they could do nothing.

Hecklinger conspired with the pedophile ring and complicit American and
Thai officials in the intimidation of witnesses.

An official cover-up of the conduct of Richard and Furey was attempted by office co-workers
and State Department officials in Washington, D. C., while Itoh and Hecklinger were ambassadors.


Ralph Boyce

About Ralph Leo Boyce, Christopher Richard,
Thomas Patrick Furey and their Accomplices:

The following information is taken from various websites posted by
the Public Affairs Section, U. S. Department of State

Profile: Ralph L. "Skip" Boyce Ambassador of the U. S. to the Kingdom of Thailand

A career member of the Senior Foreign Service, Ralph Boyce was confirmed by
the U.S. Senate on June 25, 2004 and sworn in as the United States Ambassador
to Thailand on December 15, 2004.Before this assignment, Mr. Boyce served as
Ambassador to Indonesia from October 2001 to October 2004. Prior to that,
he was Deputy Assistant Secretary for East Asia and Pacific Affairs from August 1998
to July 2001. His area of responsibility included Southeast Asia, Australia, New Zealand,
and the Pacific Islands.Mr. Boyce entered the Foreign Service in 1976 and was assigned
to Tehran as Staff Assistant to the Ambassador in September 1977. In September 1979
he was posted as Commercial Attache in Tunis. In September 1981, he was assigned to
Islamabad as Financial Economist.From July 1984 to August 1988, Mr. Boyce served in
the State Department, first as Special Assistant and then as Advisor to the Deputy Secretary
of State, responsible for the foreign affairs budget. In August 1988, he was assigned to
Bangkok, Thailand, as Political Counselor, where he served until August 1992,
when he was transferred to Singapore as Deputy Chief of Mission. From June 1993
until September 1994, Mr. Boyce was Charge d'Affaires, a.i., in Singapore during
the absence of an Ambassador. In October 1994, he returned to Bangkok as
Deputy Chief of Mission, where he served until August 1998.
Mr. Boyce was born February 1, 1952, in Washington, D.C. He obtained a B.A.
from George Washington University in 1974 and an M.P.A. from Princeton University
in 1976. He speaks Persian, French, and Thai. He is married to the former Kathryn Sligh.
They have two children.

See also: http://www.nndb.com/people/939/000127558/ ;
or http://bsltaocnke.tripod.com/ralphboycebio/

Ralph Leo ("Skip') Boyce, jr., Charge d'Affaires,
American Embassy, Bangkok, Thailand, 1995

Boyce treated Thailand like a Banana Republic A Comment from Frank Rolf, Thailandf, January 15, 2008: At last, after three long, unpleasant years, Thailand is free of a big nuisance. Ralph Leo ("Skip") Boyce Junior's tour as American Ambassador to Thailand ended with the old year. Before he was ambassador, Boyce, as Chief of Mission in Bangkok in the mid-1990s, conspired with Central Intelligence Agency operatives at the embassy in an international pedophile and prostitution ring. Later, Boyce, as ambassador, pressured the Thai government to remove or reduce bans on advertising of alcohol and tobacco products. Boyce tried also to get the Thai government to stop the local production of desperately needed American AIDs drugs without license. When Boyce failed, he blamed the Thai junta and lack of democracy in the country. While Washington, D. C., condemned the oppressive Burmese military dictatorship, Boyce, alone among foreign envoys in Thailand, refused to criticize the Burmese generals; instead he ducked questions, gave meaningless answers and deferred lamely to the Thai government, which backed the Burmese dictatorship, as if he were in the pay of the Burmese generals or expected his next posting to be Burma. (Now, he is planting more meaningless remarks about Burma in U.S.-funded overseas press orgs, as if he thought he could fool anyone.) Thailand should declare Boyce persona non grata. Otherwise, he will return as a lobbyist for Phillip Morris or Abbott Labs. At least, now that Boyce is gone, we won't have his cornball jazz band concerts, which, by the way, were paid for with State Department funds. ------------------------------------

http://nonlaw.forumotion.com/forum-f7/topic-t721-25.htm

http://www.thairath.co.th/column/life/people/71395

เกี่ยวกับ "ทักษิณ" สั่งการทางโทรศัพท์จากนอกประเทศ ให้ ก่อวินาศกรรมในประเทศไทย
จากการ ดักฟังโทรศัพท์ "ทักษิณ" ของหน่วยข่าวกรองสหรัฐฯ แนะม็อบเสื้อแดง
ได้เดินทางไปกดดัน สถานทูตอเมริกา ที่ถนนวิทยุ ให้แถลงชี้แจงนั้น............

มิเชล เทอร์เนอร์ โฆษกประจำสถานทูตสหรัฐฯ ออกแถลงการณ์เมื่อวันพุธ
แต่ไม่มีข้อความใดกล่าวถึงกรณีกลุ่มแกนนำคนเสื้อแดง เรียกร้อง เรียกว่า
ไม่รับ และไม่ปฏิเสธ กรณีแทปโทรศัพท์ "ทักษิณ"
สั่งก่อวินาศกรรม ว่างั้นเถอะ............

เรื่องนี้ มีข้อสังเกตจาก นักการทูต การไม่ปฏิเสธ
ถือเป็นน้ำหนัก "พยักหน้า" ไม่ใช่ "ส่ายหน้า"............

ขณะเดียวกัน หนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทม์ ได้เสนอข่าวเกี่ยวกับ
หน่วยแทปโทรศัพท์ของสหรัฐฯ โซนเอเชีย ซึ่งมีศูนย์ใหญ่อยู่ที่ ฟิลิปปินส์
ยืนยันมีการแทปโทรศัพท์ "ทักษิณ" และพบว่า มีการสั่งการให้
ก่อวินาศกรรมในประเทศไทยและหน่วยข่าวกรองสหรัฐฯ
ได้แจ้งรัฐบาลไทย พร้อมแจ้ง ฝ่ายทหารด้วย............

หน่วยดักฟังหรือหน่วยควบคุมการสื่อสารทั่วโลกของสหรัฐฯ มีชื่อว่า MSA
ซึ่งมีกระจายไปทั่วโลก นอกจากนี้ หน่วยข่าวกรอง ของ เยอรมนี ก็มีการเปิดเผยว่า
ติดตามความเคลื่อนไหว "ทักษิณ" อยู่เช่นกัน ลักษณะร่วมกับสหรัฐฯ โดยเยอรมนี
สันทันในย่านยุโรปตะวันออก ซึ่งมอนเตเนโกร ที่ "ทักษิณ" ไปอยู่นั้นเป็นรัฐเล็กๆ
ที่แยกออกมาจาก ยูโกสลาเวีย ยุโรปตะวันออกนั่นเอง............

ยิ่งกว่านั้น ในบทความของ นิวยอร์กไทม์ ยังมีใจความทำนองว่า
สหรัฐฯ กำลังพิจารณา ขึ้นบัญชีดำ "ทักษิณ" เพิ่มเข้าไปในฐานะ
ผู้ก่อการร้ายข้ามชาติ ซึ่งมีอยู่เป็นร้อยในบัญชีปัจจุบัน รวมทั้ง บินลาเดน ด้วย
ข่าวนี้จริงหรือไม่จริงกาลเวลาจะให้คำตอบ............



ไทยรัฐออนไลน์

• โดย กระสุนทอง
  
• 19 มีนาคม 2553, 05:00 น.
  

The Truth About Bali Bombings Part 1



Added: December 07, 2007
Part One + Two: Que Bono. Who Benefited? The Bali Bombings were a direct
US-Israeli response to the growing Peace marches and Anti War Movement
in Australia that was ballooning at an alarming rate after 9-11 and
after Bush announced he was waging illegal invasions. It also very
quickly secured Indonesia's and Australia's subservience to the US and
cemented involvement in the US led War on Terror, and subsequent
illegal invasions of Iraq and Afghanistan. It made it much easier and
possible for ex Prime Minister John Winston Howard to introduce new
Anti-Terror laws being pushed by his Zionist handlers within Australia.









Exposing the Australian government's lies about the East Timor massacres,
the coverup of the Bali bombings and finally the subsequent
anti-terror laws forced through parliament.

Fool Me Twice 1/20 - Official Release (2002 Bali Bombings/East Timor massacres)



December 15, 2007
—

Exposing the Australian government's lies about the East Timor massacres, the
cover-up of the Bali bombings (including '93 WTC attack) and subsequent
anti-terror legislation forced through parliament.

ที่บาหลีมาจากการสร้างสถานการณ์ของกองทัพอินโดฯ ร่วมกับ
มหาอำนาจตะวันตก เพื่อเพิ่มงบประมาณการต่อต้านการก่อการร้าย

ที่ติมอร์ตะวันออก อเมริกาสนับสนุนด้านอาวุธให้กองทัพอินโดฯ
สมัยนายพล วิรันโต กุมอำนาจ เอาไปใช้สังหารหมู่ชาวติมอร์

หรือว่ากองทัพไทยอยากเลียนแบบบ้าง

[hacksecret]

http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1279509325&grpid=03&catid=

วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2553 เวลา 10:14:05 น.
มติชนออนไลน์



ตะลึง "ตาลีบัน" ฝึก "กองทัพลิงก่อการร้าย" เพื่อสังหารกองทัพอเมริกัน

สำนักข่าวต่างประเทศรายงานว่า กลุ่มตาลีบัน ของอัฟกานิสถาน ได้พัฒนาวิธีการใหม่ในการก่อการร้าย
อีกครั้งโดยการนำ "ลิง" มาฝึกฝนให้เป็นอาชญากร โดยทางกลุ่มตาลีบัน ได้ฝึกให้พวกมันรู้จักใช้ปืน
และปืนใหญ่ นอกจากนั้นยังฝึกให้พวกมันรู้จักจดจำ สังเกต และโจมตีทหารที่ใส่เครื่องแบบทหารของ
กองทัพสหรัฐฯ แต่จริงๆแล้วความคิดในการนำลิงมาฝึกเพื่อใช้ประโยชน์ทางกองทัพนั้น
มีความคิดริเริ่มมาจาก "หน่วยสืบราชการลับสหรัฐ" หรือ "ซีไอเอ" ในสมัยสงครามเวียตนาม
โดยใช้ "ถั่วและกล้วย" เพื่อเป็นเครื่องล่อให้ "กองทัพลิง" สังหารชาวเวียตนามที่หลบอยู่ในป่า
ตามรายงานของสื่อมวลชนอังกฤษแห่งหนึ่ง

ตามรายงานพบว่าลิงที่นำมาทำการฝึกส่วนใหญ่จะใช้ลิงแสม และลิงบาบูน ในขณะที่พวกมันยังเป็นทารก
โดยพวกพวกมันจะถูกนำมาขายให้กับกองทัพตาลีบันอีกต่อหนึ่ง เมื่อนำมาฝึกในฐานทัพลับของ
กลุ่มตาลีบัน ให้ฝึกใช้อาวุธสงครามประเภทต่างๆ เพื่อให้เป็นลิงนักฆ่า

เมื่อเร็วๆนี้ ผู้สื่อข่าวชาวอังกฤษรายหนึ่งได้เดินทางไปยังแคว้นวาซิริสถาน ประเทศปากีสถาน ติดกับ
ชายแดนประเทศอัฟกานิสถาน โดยเขาได้สังเกตเห็นว่า "ทหารลิง" บางตัวได้มีการติดอาวุธปืน "เอเค 47"
และปืนกลขนาดเล็กไว้ด้วย ซึ่งในอดีตพบว่าทางกองทัพตาลีบันได้ปกปิดเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด

อย่างไรก็ตาม ทางกลุ่มตาลีบัน ได้นำกลุ่มลิงดังกล่าวออกแสดงต่อนักท่องเที่ยวบริเวณชายแดนปากีสถาน
และอัฟกานิสถาน ซึ่งเห็นได้ชัดว่ากลุ่มตาลีบันได้นำลิงมาใช้ในฐานะ "เครื่องมือชวนเชื่อ" โดยแหล่งข่าว
ภายในของกองทัพสหรัฐฯ ได้กล่าวยืนยันว่า กองทัพทหารลิงของกลุ่มตาลีบันนั้น "มีอยู่จริง"
โดยผู้เชี่ยวชาญในกองทัพได้เรียกกลุ่มลิงติดอาวุธเหล่านี้ว่า "ขบวนการลิงก่อการร้าย"


"ถ้ากลุ่มคนที่รักสัตว์รู้ว่า ลิงจะต้องได้รับบาดเจ็บจากการสู้รบดังกล่าว พวกเขาก็จะ
กดดันให้ทาง รัฐบาลสหรัฐฯ ถอนกำลังออกจากอัฟกานิสถานแน่นอน"
คนวงในของกลุ่มตาลีบันคนหนึ่งกล่าว