ช่องว่างที่มาจากความเจริญทางวัตถุ

[MI-6]

ลองนึกถึงสภาพที่ทำงานในยุคโลกไร้สาย เมื่อถึงที่ทำงาน เปิดระบบเครือข่าย เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์
เช็คข่าวสารทางอีเลคโทรนิค

จากนั้น เมื่อต้องทำงานประจำวันก็เปิดข้อมูลดูจากระบบ
ต้องการดูเรื่องใดๆ ก็เข้าไปที่หน้าต่าง ค้นหา เรื่องนั้นๆ

เมื่อจะส่งข่าวสารถึงเพื่อนร่วมงานเพื่อสอบถาม ก็ส่งเมล์ภายนอก หรือ ภายในไปถาม

เมื่อจะส่งข้อมูลที่เราดำเนินการแล้ว เอกสารต่างๆ ก็ นำเอกสารมาสแกนลงในเครื่อง ด้วย เครื่องสแกนเนอร์สมัยใหม่ที่ไร้สารเช่นกัน แล้วก็ติดต่อผ่านระบบเครือข่ายได้

เมื่อได้เอกสารในเครื่องเรียบร้อยก็ส่งไปให้ผู้ที่ต้องรับไม้ต่อ ผ่านระบบเครือข่าย

ได้รับการติดต่อเรื่องราวจากภายนอก ก็ส่งต่อให้ผู้ที่เกี่ยวข้องในองค์กรทางระบบคอมพิวเตอร์

วันหนึ่ง แทบจะไม่ต้องคุยกันเลย ต่างฝ่ายก็ทำงานกันไปเรื่อยๆ ไม่รู้แม้แต่ว่าคนส่งข้อมูลต่างๆ ให้เราเป็นตัวจริงหรือเปล่า เพราะบางคนไม่ได้ตั้งรหัสสำหรับป้องกันความเป็นส่วนตัวในการใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ไว้ ใครก็สามารถเข้าถึงได้

[sunny]

ในขณะที่หลายๆคน ต่างชื่นชมกับผลประโยชน์แบบไร้ขีดจำกัดที่ได้รับจากเครื่องอำนวยความสะดวก

แต่กลับละเลย หรือมองข้ามถึงผลร้ายที่เกิดขึ้นจากมหันตภัยตัวร้ายที่กล่าวมา

ในอนาคต คนหลายๆคนที่ทำงานด้วยกัน อาจไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันด้วยซ้ำ

แตอนุมานเอาว่า ในเมื่องานยังเดินอยู่ นั่นคือคนๆนั้นยังมีชีวิตอยู่