Re: ทีมทหาร ไทย-เขมร

[hacksecrets]

“ไล่อั๊วออกลื้อก็ไม่ได้กลับโตเกียว ไม่เชื่อลองดูก็ได้ รับรองว่าพอฟุตบอลเลิกลื้อก็ถูกยิงหรือถูกเสียบด้วยมีด โดยที่อั๊วไม่ต้องลงมือ อั๊วน่ะไม่ชอบหน้าลื้อหรอกโว้ยจะบอกให้ เห็นหน้าลื้อแล้วอดนึกไม่ได้ว่าครั้งหนึ่ง พวกลื้อได้ใช้กำลังยึดครองประเทศไทยและยึดสนามกีฬานี้เป็นค่ายของพวกลื้อ ไป…ไปห่าง ๆ เดี๋ยวจะโดนเตะเจ็บตัวเปล่า ๆ “
นายเรือรั่วคือนายนาวามีรู วางลูกให้ฝ่ายเขมรเตะกินเปล่าไปทางแดนไทย ตอนนี้ทีมทหารเขมรเริ่มบุกบ้าง กองหน้าพยายามที่จะทำประตูคืน ครั้งหนึ่งเกิดชุลมุนกันหน้าประตู สมนึกลงไปช่วยกองหลังเตะลูกบอลเต็มเหนี่ยว ถูกท้องผู้ตัดสินดังสนั่น นายนาวามีรูลงไปนั่งจุกแอ้ด ๆ ทำตัวโก่งไปโก่งมาน่าสงสาร เมื่อไม่มีเสียงนกหวีดนักฟุตบอลก็คงเล่นกันต่อไปจนกระทั่งฮ้าฟซ้ายของเรา เตะลูกออกไปนอกสนามพอดีผู้ตัดสินลุกขึ้นมาเป่านกหวีด
เมื่อเขมรเล่นรุนแรงแบบถึงลูกถึงคน ทีมทหารไทยก็ร้องบอกกันให้เล่นรุนแรงตอบ คราวนี้คนดูตื่นเต้นสนุกสนานอย่างถึงใจ เมื่อนักฟุตบอลทั้งสองฝ่ายล้มลุกคลุกคลานไปตามกัน ร.ต. พนัสถูกกองหน้าเขมรพยายามเก็บด้วยการเหยียบแข้งให้หัก แต่พนัสพยายามหลบหลีก และทุกครั้งที่เขาเตะลูกบอลเขาจะต้องแยกเขี้ยวเตะทั้งลูกทั้งคน โดยที่ผู้ตัดสินไม่อาจจะลงโทษได้เพราะแรงในเกม
ครั้งหนึ่งอัษฏงฮ้าฟขวาของเราถูก ร.ท. เด๋อในซ้ายของเขมรชกเอาดื้อ ๆ แต่ผู้ตัดสินไม่เป่านกหวีด โกวิททนดูไม่ได้เมื่อเห็นเพื่อนถูกชก ก็ปรี่เข้าเตเะหน้าจอมเฮี้ยวของทีมเขมรลงไปพับเพียบเรียบร้อยกลางสนาม คราวนี้ก็เกิดฟาดมวยหมู่กันร้อนถึงสารวัตรทหารบกประมาณ ๑๐ คน บุกเข้ามาในสนามช่วยกันห้ามปรามนักฟุตบอลทั้งสองฝ่าย พวกคนดูนับพันกระโจนลงมาจากอัฒจันทร์ แต่ตำรวจและสารวัตรทหารป้องกันเต็มที่ไล่คนดูให้ออกไปนอกสนาม ไม่ยอมให้ประชาทัณฑ์นักฟุตบอลทีมทหารเขมร เหมือนอย่างที่ทีมเปรูเคยโดนมาแล้ว เพราะการเล่นนอกเกม
นายนาวามีรูกรรมการผู้ตัดสินใช้เวลาประมาณ ๓ นาทีไกล่เกลี่ยนักฟุตบอลทั้งสองฝ่าย และแล้วการแข่งขันก็ดำเนินต่อไปด้วยการทุ่มกลาง คือผู้ตัดสินจับลูกทุ่ม
ทีมทหารเขมรพยายามบุกอย่างหนัก กองกลางและกองหลังของทีมทหารไทยป้องกันอย่างเหนียวแน่น ร.ต. พนัส พัชราภรณ์ทำหน้าที่เซ็นเต้อรฮ้าฟได้ดีที่สุดอย่างไม่น่าเชื่อ วิธีเล่นของเขาคล้ายกับเฉลิม โยนส์ แต่พนัสหนุ่มกว่า ว่องไวปราดเปรียวกว่า ไปได้เร็วและไปได้สวยกว่า แฟนฟุตบอลตบมือให้เขาหลายต่อหลายครั้ง เมื่อเจ้าหนุ่มรูปหล่อลูกชายของพลกับนันทาช่วยป้องกันประตูไว้ได้ คือเตะหรือโหม่งออกไปให้พ้นประตู
ทั้งสองทีมยังมีกำลังดีอยู่เหมือนครึ่งแรก การแข่งขันจึงออกรสเพราะไม่ปรากฏว่านักฟุตบอลคนใดยืนเท้าเอวเห็นลูกกลิ้งเข้ามาก็ยิ้มแห้ง ๆ ยกเท้าเตะลูกบอลไม่ไหว ทุกคนเล่นถึงลูกถึงคน คือแรงในเกม ครั้งหนึ่งขณะที่เกิดชุลมุนกันหน้าประตูทีมทหารไทย ร.ต. พนัสของเราถูกในซ้ายของทีมทหารเขมรต่อยด้วยหมัดขวา ถึงกับผงะหงาย ร.ต. ดำรงกระโดดเข้าตวัดรัดคอ ร.ท. เด๋อไว้แล้วร้องบอก ร.ต. สมนึกเสียงลั่น
“เอาซีอ้ายนึก กันล็อคคอไว้ให้แล้ว”
อัษฏงหัวหน้าทีมรีบเข้ามาห้าม ผู้ตัดสินเป่านกหวีดทำโทษทีมทหารเขมร แล้ววิ่งเข้ามาชี้หน้า ร.ท. เด๋อ
“อีกหนเดียวไล่ออก”
ร.ท. เด๋อจอมเฮี้ยวหัวเราเบา ๆ
“ผมไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ หมัดผมมันเหวี่ยงไปเอง”
ลูกชายของอาเสี่ยหงวนปราดเข้าไปทำท่าเหมือนจะต่อย ร.ท. เด๋อแต่ผู้ตัดสินและนักฟุตบอลของเราช่วยกันยึดตัวไว้ สมนึกยิ้มให้ในซ้ายเขมรแล้วกล่าวว่า
“ลื้อแน่เรอะพี่ชาย ประเดี๋ยวฟุตบอลเลิกไปสนามมวยลุมพินีโว้ย ขึ้นชกกับอั๊วเป็นมวยแถมหรือมวยนอกรายการ อั๊วจะให้คุณปู่อั๊วไปพูดกับนายสนามเอง เอาไหมล่ะ”
ร.ท. เด๋อ แสยะยิ้ม
“ผมเป็นนักฟุตบอลไม่ใช่นักมวย”
“แต่ถ้าลื้อชกพวกอั๊วอีกทีเดียว ลื้อไม่ได้กลับพนมเป็ญแน่ ๆ เฮี้ยวก็เฮี้ยวในที่ซีโว้ย แล้วกัน”
แฟนฟุตบอลโห่ร้องเกรียวกราว ยุนักฟุตบอลทีมทหารไทยให้ฟาดปากกับทีมทหารเขมร อย่างไรก็ตามนายนาวามีรูก็สามารถไกล่เกลี่ยได้อีก แล้วการแข่งขันก็ดำเนินต่อไป ร.ต. พนัสถูกชกปากแตกนิดหน่อย คราวนี้ ร.ท. เด๋อคงจะรู้ตัวว่าเขามีหวังถูกเตะตายคาสนาม จึงลงไปเล่นหน้าที่ฮ้าฟซ้าย และให้ฮ้าฟซ้ายขึ้นมาแทนเขาในตำแหน่งในซ้าย แต่ใน ๕ นาทีนั้นเอง การประสานแข้งอย่างจังก็เกิดขึ้น ระหว่างนาวาอากาศตรียงจอมลวดลายกับ ร.ท. เด๋อเสียงสนั่นหวั่นไหวดังลั่นสนามศุภชลาศัย
“โพละ”
ในซ้ายของทีมทหารเขมรไปนอนวัดสนามดิ้นเร่า ๆ แข้งขวาของเขาหักสะบั้นออกเป็นสองท่อน แต่ยงยืนมองดู ร.ท. เด๋อเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้ตัดสินเป่านกหวีดยุติการแข่งขัน วิ่งมาดู ร.ท. เด๋อ ทีมทหารไทยและทีมทหารเขมรหลายคนเข้ามามุงดู พอเห็นแข้งขวาของในซ้ายทหารเขมรหักพับตอนกลางหน้าแข้ง ทุกคนก็ทำหน้าเบ้ไปตามกัน ร.ท.เด๋อร้องครวญครางน่าสงสาร นายนาวามีรูกวักมือเรียกเจ้าหน้าที่ประจำสนามให้นำเปลมารับ ร.ท. เด๋อออกไป

[hacksecrets]

ร.ต. สมนึกกล่าวกับบุรุษพยาบาลทั้งสองคนที่นำเปลมารับคนเจ็บ
“เอาไปใส่โลงเลยครับคุณ รถบรรทุกศพจอดอยู่นอกประตูทางด้านถนนบรรทัดทอง สัปเหร่ออยู่บนรถพร้อมแล้ว คุณเอาเจ้าหมอนี่ไปมอบให้เขา เขาก็จะเอาใส่โลงนำไปวัดหัวลำโพง”
ร.ท. เด๋อร้องลั่น
“ผมยังไม่ตาย โอ๊ย….ผมเพียงแต่ขาหักเท่านั้น
สมนึกยิ้มให้ในซ้ายทีมเขมร
“ไม่รอดหรอกครับเชื่อผมเถอะ คุณไปนอนพักผ่อนในโลงดีกว่า คุณจะได้ตายด้วยความสงบเงียบ ขาหักแบบนี้ร้อยทั้งร้อยเท่งทึงทุกคน ไม่ใช่หักที่หัวเข่ามันหักกลางหน้าแข้ง”
ร.ท. เด๋อร้องไห้โฮ
“เมียผมก็เป็นหม้ายซีครับ ฮือ ฮือ”
บุรุษพยาบาลของโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ ต่างช่วยกันหาม ร.ท. เด๋อไปใส่เปลแล้วยกออกไปจากสนาม นักฟุตบอลทีมทหารเขมรเสียขวัญแล้ว ร.ต. ดำรงเดินเข้ามาหา น.ต. ยงจอมลวดลายแล้วมองดูยงอย่างตื่น ๆ
“คุณไม่เจ็บบ้างเลยหรือครับ”
ยงสั่นศีรษะ
“ไม่ครับ ผมเอาไม้กระบอกทุบหน้าแข้งผมทุกวัน บางวันก็ใช้ท่อนเหล็กหรือชะแลงฟาดหน้าแข้งทำให้แข้งผมแข็งเป็นเหล็ก ประเดี๋ยวผมจะเก็บพวกเขมรที่ละคน รับรองว่าผู้ตัดสินทำอะไรไม่ได้ เพราะผมเล่นแรงในเกมอยากแย่งลูกผมก็เตะ”
นักฟุตบอลเขมรสะดุ้งเฮือกไปตามกัน ผู้ตัดสินทุ่มกลางอีกครั้งหนึ่ง การแข่งขันฟุตบอลที่ดุเดือดที่สุดเริ่มต้นต่อไป ฝ่ายเขมรเหลือ ๑๐ คนจึงเสียเปรียบ มิหนำซ้ำ ทีมทหารไทยเล่นลูกยาวพาลูกไปถึงประตูทหารเขมรอย่างรวดเร็ว คนดูร้องตะโกนหนุนลั่น กองกลางและกองหลังของทหารเขมรอ้าปากลิ้นห้อยไปตามกัน เพราะต้องป้องกัน จนไม่มีเวลาจะหยุดหายใจ
ครั้งหนึ่งพนัสส่งลูกไปให้สมนึก เสี่ยตี๋ส่งต่อไปให้ปีกซ้าย ชลอรับลูกได้ก็เลี้ยงไต่เส้นขึ้นไป พ.ต. เสวยแบ็คขวาเขมรวิ่งเข้าเตะรวบหมายทั้งลูกทั้งคน แต่ปีกซ้ายของเราหลบไปได้อย่างหวุดหวิด ร.อ. ขย่มเซ็นเต้อรฮ้าฟไล่กวดชลอติด ๆ มา ชลอจึงผ่านลูกไปกลางประตูซึ่งเป็นลูกเรียด สมนึกชู้ตเต็มเหนี่ยวแต่ผิดลูก เตะเอาอากาศดังวืด ลูกบอลเข้าเท้า ร.ต. ดำรงห่างจากประตูเพียง ๓ เมตร ศาสตราจารย์ดำรงยิงด้วยเท้าขวาเบา ๆ ลูกบอลก็เฉียดเสาประตูทางซ้ายเข้าไปตุงอยู่ในก้นตาข่าย ท่ามกลางเสียงตบมือเสียงไชโยโห่ร้องของคนดูหลายหมื่นคน นักฟุตบอลทีมทหารไทยหลายคนวิ่งเข้ามากอดและจับมือกับ ร.ต. ดำรงด้วยความดีใจ ผู้ตัดสินเป่านกหวีดยาวขณะที่ลูกบอลกระทบตาข่าย
ป้ายบนอัฒจันทร์ด้านเหนือปรากฏว่าทีมทหารไทยได้ ๓ ประตูส่วนทีมทหารเขมรได้ ๑ ประตู การแข่งขันครึ่งหลังเหลือเวลาอีก ๑๕ นาทีเท่านั้นไม่มีทางที่ทีมทหารเขมรจะแก้ประตูคืนได้แล้ว เพราะทีมทหารไทยเป็นฝ่ายบุกมากกว่า และทีททหารเขมรตัวทำประตู คือ ร.ท. เด๋อก็ขาหักถูกหามออกไปจากสนามเสียแล้ว
กองเชียร์รอบสนามต่างบรรเลงเพลกันเสียงลั่น ล้วนแต่เป็นพวกกรรมกรของคณะพรรคสี่สหาย มีแตรวง เถิดเทิง กลองสิงโตและล่อโก๊ แฟนฟุตบอลซึ่งเป็นคนไทยยิ้มแย้มแจ่มใสไปตามกัน แต่ชาวเขมรและฝรั่งเศสล้วนแต่นั่งหน้าตูมยิ้มไม่ออก

[hacksecrets]

เริ่มการแข่งขันใหม่เขมรพยายามบุกอีกและเล่นลูกสั้นตามแบบฉบับของเขา ครั้งหนึ่งปีกขวาของเขมร คือเรืออากาศตรีกระเดือกได้ลูกที่ในขวาส่งมาให้ ก็เลี้ยงหลบฮ้าฟเข้าไป ร.ต.สมนึกไล่กวดติด ๆ มาและร้องตวาดลั่น
“ตายนะโว้ย”
ร.ต. กระเดือกตกใจก็สะดุดเท้าตัวเองหกล้มลงไปเอง ลูกบอลกลิ้งออกไปนอกเส้น เด็กเก็บลูกบอลวิ่งไปเก็บลูกบอลเตะส่งมาให้ทีมทหารไทยทุ่ม คราวนี้ทหารไทยก็เริ่มรุกด้วยการเล่นลูกยาว แต่กองหลังของทหารเขมรต้านทานอย่างทรหด อย่างไรก็ตามลูกบอลคงป้วนเปี้ยนอยู่ในดินแดนเขมร จนกระทั่งผู้ตัดสินเป่านกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน
เสียงตบมือเสียงไชโยโห่ร้องดังขึ้นอีก นักฟุตบอลทีมเขมรทุกคนต่างทรุดตัวนั่งกอดเข่าบนพื้นสนาม แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นไปตามกัน กลัวว่ากลับไปพนมเป็ญจะถูกยิงเป้า จนกระทั่งนักฟุตบอลทีมทหารไทยเข้าไปปลอบโยน ประคองให้ลุกขึ้นมาเข้าแถวรับถ้วย และรับของที่ระลึกจากท่านนายพลอาวุโส คือรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดฝ่ายยุทธการ
เป็นอันว่าทีมไทยได้ครองถ้วยทองคำของนายโยกูซีวะ รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการต่างประเทศญี่ปุ่น พล อ. วิชิตได้กล่าวกับ พ.อ. กระอักผู้ควบคุมทีมฟุตบอลทหารเขมรว่าท่านจะให้ความช่วยเหลือนักฟุตบอลทหารเขมรทุกคน ให้อยู่ในเมืองไทยในฐานะผู้ลี้ภัยการเมือง ทั้งนี้เพื่อให้รอดจากถูกยิงเป้า นักฟุตบอลเขมรทราบข่าวนี้ก็ตื่นเต้นดีใจเหลือที่จะกล่าว ทุกคนต่างหวังพึงพระบรมโพธิสมภารตั้งถิ่นฐานอยู่ในเมืองไทยต่อไป.

จบบริบูรณ์